Categorie archieven: Mijn eerste gezin

De Voorleesexpress, Mijn eerste gezin

Feest!

En dan zijn “ineens” de twintig weken voorbij. Twintig weken waarin ik keer op keer enthousiast werd ontvangen door M. en haar moeder. Twintig weken waarin we samen zoveel hebben beleefd, dat ik er negentien keer een blog over heb kunnen schrijven. Deze week heb ik ze allemaal nog eens doorgelezen, en ik merk dat ik mijn eigen “top 5 ” heb:  “Herfstdip”, “Roze vrijdag”, “Lezen is stom”, “Besmet” en “Kikker is baqagak”.
Het deed mij ook even teruggaan in de tijd. Tijdens mijn lagere school periode moest ik gedurende een aantal weken iedere woensdagmiddag naar logopedie. Ik had moeite met de uitspraak van woorden waar een “sch” in voorkwam.  Ik vond het niet erg dat ik daar naar toe moest, want van mijn “juf” kreeg ik een schrift waarin zij speciaal voor mij iedere week mooie tekeningen maakte met daaronder de woorden waar ik moeite mee had. Ik bewonderde haar tekentalent en spelenderwijs ging ik met stappen vooruit. Zo simpel kan het zijn. Ik heb hier niets dan positieve herinneringen aan, misschien juist wel door die onvoorwaardelijke één op één aandacht die ik kreeg. Ik denk dat dat ook de kracht van de voorlezers bij “De Voorleesexpress” is, die onvoorwaardelijke aandacht als een voorlezer speciaal voor jou langskomt.
We hadden afgesproken om de twintig weken feestelijk af te sluiten, zodat het voor M. ook duidelijk zou zijn dat het echt de laatste keer was. Ik had geopperd om bij mooi weer een bezoek te brengen aan de kinderboerderij.  Ook zou ik dan wat lekkers meenemen. De kinderboerderij was prima, maar ik kreeg te horen dat ik niets mee mocht nemen.  Ik zou worden getrakteerd op een Afghaanse lekkernij. En dat heb ik geweten!
Bij binnenkomst werd ik er eerst door M. op gewezen dat ik te laat was…Ja, ik moet helaas bekennen dat ze gelijk had. Door een opstopping in het verkeer, duurde het wat langer voor ik op de bel drukte. Maar M. die op school al heeft leren klok kijken, wist precies wanneer het 11.00 uur was en wanneer niet ….
Ik baalde ervan dat ik haar uitgerekend de laatste keer had laten wachten, dat had ze niet verdiend. Het werd mij gelukkig snel vergeven en met mijn ogen dicht moest ik meekomen naar de woonkamer. “Tara!!” Daar stond de salontafel vol met lekkere nootjes, koekjes, chocolaatjes etc., het feest was begonnen. Zaten we daar samen pistache nootjes te pellen, zij met een kroon op haar hoofd, ik zonder. Aangezien een feest geen feest is zonder cadeau, had ik haar “voorleesdiploma” ingelijst en ingepakt. Het enige wat er nog ontbrak was haar handtekening. Na wat te hebben geoefend, ging ze er eens goed voor zitten en kon het diploma met ook haar handtekening erop, weer worden ingelijst. Trots als een pauw poseerde ze voor de foto. Hierna kreeg ik een mand vol met producten voor in de badkamer. Wat een verwennerij!
Maar dat was nog niet alles, een grote schaal met heerlijk geurende rijst en kip werd op tafel gezet. Een waar feestmaal. Na 1 keer opscheppen, gebaarde M. mij dat ik nog een keer moest opscheppen. Het excuus dat ik al zoveel op had, werd weggewimpeld, dat was maar een klein beetje geweest, er kon nog wel wat bij. Aangezien het mij erg smaakte heb ik uiteindelijk nog 2 keer opgeschept want ik begreep dat het een Afghaans gebruik is dat de visite op feestjes héél véél moet eten.
Tijdens het uitbuiken hebben we de tas met boeken er nog even bij gepakt en heb ik voor de laatste keer zitten voorlezen. Het bezoek aan de kinderboerderij hebben we maar gelaten voor wat het was, we waren veel te druk met andere dingen. Na 2 uur nam ik afscheid van M. en haar moeder, ik zal ze de rest van mijn leven niet snel meer vergeten. Ik hoop dat M. later met net zoveel plezier op deze twintig bezoekjes terugkijkt als ik op mijn bezoeken lang geleden aan de logopediste.

 

De Voorleesexpress, Mijn eerste gezin

De prinses met de lange haren

Met nog slechts 1 van de in totaal 20 voorleessessie’s in het verschiet, werd ik mij bewust, dat ik “maar” 17 verslagen heb geschreven. Wellicht dat de trouwe lezers van mijn blog zich al afvroegen of de lol er inmiddels een beetje van af is? Nou nee, dat is zeker niet het geval.  Ook de 18e en 19e keer was het een waar feest om met de kleine M. en haar moeder met de boeken en wat al niet meer aan de slag te mogen gaan.
Maar de begroeting is nog even hartelijk, het dichtdoen van mijn ogen hoort nu bij het ontvangst ritueel, waarna ik vervolgens steevast aan de hand van M. naar haar kamer wordt geloodst. Hier laat ze mij o.a. de fotolijst zien met de foto die van ons is gemaakt. Hij heeft een mooi plekje gekregen.
Vorige week leek het meer een puzzel uurtje dan een (voor)leesuurtje, maar dat mag de pret niet drukken. Samen op de grond de ene na de andere puzzel gemaakt, ondertussen kletsend over haar vader die ook goed schijnt te kunnen puzzelen. Ook hebben we memory gedaan, absoluut geen favoriet van mij, kinderen zijn er altijd heel goed in, maar mijn korte geheugen laat mij steeds weer in de steek en ik bleek tot M.’s grote vreugde, een makkelijk slachtoffer. Van haar moeder begreep ik dat ze niet zo goed tegen haar verlies kan. Het lukt mij niet om een beeld te schetsen van een boze M., ik ken haar alleen maar als het zonnetje in huis en ik besloot dat maar even zo te laten.
Na dik een half uur werd ze toch wel nieuwsgierig naar wat ik aan boeken bij mij had. Ze vroeg of ik het boek over de prinses met de lange haren bij mij had. Ik moest haar teleurstellen, ik heb er naar gezocht in de bibliotheek, maar hij was er niet. Het blijft één van haar favoriete boeken, die we lang geleden hebben gelezen. Ze is hem duidelijk nog niet vergeten. Gelukkig vond ze in mijn tas een paar goede vervangers en zo werd er toch nog gelezen.
Haar moeder heeft haar goed voorbereid dat het er nu echt bijna op zit, ze wist dat ik nog maar één keer zou langskomen. En terwijl ik naar de deur liep, zette ze mijn schoenen netjes naast elkaar voor mij klaar, ik hoefde er alleen nog maar in te stappen. Morgen sluiten we de 20 weken feestelijk af, met o.a. een bezoek aan de kinderboerderij. Ik heb er zin in, het wordt vast heel gezellig.

De Voorleesexpress, Mijn eerste gezin

De laatste loodjes

1 reactie

Met mijn jas nog aan, gebaarde M. dat ik mijn ogen moest dichtdoen en haar een hand moest geven. Ze wilde mij wat laten zien. Gezegd dat ik toch echt eerst even mijn jas en schoenen wilde uitdoen, waarna ik vervolgens met mijn ogen dicht aan haar hand de gang door liep. Op haar kamer wees ze trots naar haar kast. Daar hing een wit A4-tje beplakt met stickers van prinsessen, dezelfde die ze altijd van mij krijgt na het voorlezen. Die stickers zijn echt een schot in de roos geweest, ze vindt ze nog steeds prachtig en heeft nu dus blijkbaar haar eigen voorraad.
Van haar moeder begreep ik dat als M. s’ochtends hoort dat “juf Jolanda” die dag weer komt, ze steeds bij het keukenraam gaat kijken of ik er al aankom. Ik beschouw het maar als een compliment.
Vooruitlopend op de laatste voorleessessie, kwam Gert, mijn coördinator ook even langs bij M.  Hij had de gele tas van De Voorleesexpres bij zich, met daarin 2 cadeaus voor M. Ze was blij verrast dat ze nu dezelfde tas had als “juf Jolanda”. In de tas zat een fotolijstje met daarin een foto van ons twee. Ook kreeg ze van De Voorleesexpress nog een mooi boek. Wat een verwennerij, ze snapte niet helemaal waar ze dit aan te danken had, maar nam de cadeaus dankbaar in ontvangst.
Na wat heen en weer geklets vroeg ik haar of ze mij de boeken wilde laten zien die ze zelf in de bibliotheek had uitgezocht. Een deel van de boeken wilde ze zelf “lezen”, hierna was het mijn beurt. Er zaten wederom 2 oude bekenden bij, “Het pannenkoekenboek” en “Mama kwijt”. Knap dat je over pannenkoeken een heel boek kan schrijven en dat kinderen het ook nog interessant vinden. Het zal nooit mijn favoriet worden vrees ik, maar “Mama kwijt” daarentegen, die blijft leuk. Vooral als M. hem in haar eigen woorden en gebaren “voorleest”. Prachtig, ze kent het verhaal helemaal uit haar hoofd.
Toen ik weer wegging, besefte ik mij dat ik de bezoekjes aan deze kleine boekenwurm nog zal gaan missen. Nog 3 keer te gaan, oftewel de spreekwoordelijke “laatste loodjes”, alhoewel ze helemaal niet aanvoelen als moeilijk of zwaar. Het kost mij dan ook geen enkele moeite om die 20 sessies vol te maken en dat is toch echt M. haar eigen verdienste.

De Voorleesexpress, Mijn eerste gezin

De Nationale Voorleesdagen

Met in totaal nog maar 5 weken te gaan, besloten we het voorlezen even te laten voor wat het was. Daarom afgesproken in de bibliotheek, leuk voor de afwisseling maar ook omdat M. daar al een tijdje niet meer was geweest.
Eenmaal binnen, vielen we met de neus in de boter. Wat bleek, het was de week van “de Nationale Voorleesdagen” en die middag werd er voorgelezen door Carin Reinders, de directeur van Coda.
Nadat M. eerst het volledige aantal toegestane boeken (10 stuks) voor thuis had uitgezocht, namen we plaats in de kring. Leuk dat één van M. haar favoriete boeken, t.w.  “Mama kwijt” ook werd voorgelezen. Maar ook werd duidelijk dat je met een boek zonder plaatjes maar met maffe woorden die helemaal niet bestaan, ook heel veel materiaal hebt om mee aan de slag te gaan. De kinderen verzinnen er zelf wel een verhaal bij.
Met in haar ene hand haar paraplu, en in de andere hand een rits koekjes voor onderweg,  ging M.  tevreden weer richting huis, nog nagenietend van de mooie verhalen.  En ik, ik had het deze week wel heel makkelijk als “voorlees juf”.

De Voorleesexpress, Mijn eerste gezin

Foto van vroeger

Tijdens mijn laatste bezoek aan M. kreeg ik de foto’s te zien van het feest ter ere van haar vierde verjaardag. Ze zat op een mooi versierde stoel, in een even zo mooie feestjurk. Wat een plaatje. Trots vertelde ze mij over de familie die geweest was.
Na afloop, moest ik denken aan bovenstaande foto die 44 jaar geleden gemaakt is op mijn eigen vierde verjaardag.  In gedachten hoorde ik Rob de Nijs “Foto van vroeger”  zingen. De link was snel gelegd.

Toen leek alles heel simpel, geen zorgen geen twijfel
Van god kwam het goede en het kwaad van de duivel

Tja, was het maar zo simpel. Inmiddels heeft iedereen zijn eigen opvattingen over god en de duivel, en dat botst, en hoe. Wat is het dan lekker om af en toe even terug te gaan in de tijd.  Ik ben benieuwd hoe M. over 44 jaar over háár 4e verjaardag terug denkt. Vast niet met de tekst van Rob de Nijs in haar hoofd, maar de strekking van zijn songtekst is hopelijk dan ook nog op haar van toepassing, want als je vier jaar bent hoor je je geen zorgen te maken en moet het leven lekker simpel zijn. Lekker fantaseren over van alles en nog wat en daar helpen kinderboeken heel goed bij.

 

De Voorleesexpress, Mijn eerste gezin

Kaartje, kleine moeite, groot gebaar!

2 reacties

Na 2 weken vakantie is de Voorleesexpress vorige week weer gaan rijden. Was ik nog even welkom als hiervoor, of is de lol er voor M. toch een beetje afgegaan?
Bij het opengaan van de deur werd die vraag gelijk beantwoord. Met een brede grijns liet ze mij de kaart met daarop een baqagak (kikker) zien die ik haar voor haar 4e verjaardag op oudejaarsdag had gestuurd.
Tja, zeg nou zelf, een kaart ontvangen die iemand speciaal voor jou heeft uitgezocht, dat blijft toch leuk, ongeacht je leeftijd? Een beetje persoonlijke aandacht, daar groeien we allemaal van. En dat geldt niet alleen voor de ontvangende partij.
Haar moeder vertelde dat M., bij het zien van de kaart, had gevraagd of ze mij ook een cadeau mocht geven, omdat ze zo blij was met de puzzel en de kaart die ze had gekregen. Wat attent en dan te bedenken dat ze net 4 jaar oud is. Niet nodig M., ik vind het al een cadeau om iedere keer weer zo enthousiast te worden begroet.
Zittend op de bank met een kop thee, wilde ze mij een boek laten zien. Het bleek een plakboek te zijn van alle werkjes die ze had gemaakt op de peuterspeelzaal, aangevuld met foto’s van haarzelf. Een leuk naslagwerk waar ze veel over te vertellen had. En natuurlijk moesten er in dit boek ook nog een paar prinsessen stickers worden geplakt, ook die komen iedere week weer van pas.
Door familie bezoek en ziekte waren er in de vakantie geen nieuwe boeken gehaald en was er ook niet (voor)gelezen.  Jammer, stiekem had ik gehoopt dat ik verhalen zou horen van de meest geweldige boeken die ze samen hadden ontdekt. Nou ja, we hebben nog zo’n 7 weken te gaan en tot nu toe gaat het zo voorspoedig, niets te klagen dus.
Ze had wat moeite met haar concentratie, maar de eerste boeken in dit nieuwe jaar zijn weer gelezen, ik heb er alle vertrouwen in dat het de volgende keer weer helemaal als vanouds zal zijn.
Bij het afscheid werden nog snel even mijn schoenen gepoetst. Het moet niet gekker worden, wat een verwennerij.

De Voorleesexpress, Mijn eerste gezin

Mama kwijt

De laatste voorleessessie van dit jaar, inmiddels zitten we al weer ruim over de helft.  Ik vond dat M. wel een beloning had verdiend voor haar inzet de afgelopen weken. Tijdje terug had ik al een puzzel van Pocahontas op de kop getikt. Nu maar hopen dat hij in de smaak valt.
Bij binnenkomst had ze al snel door dat ik meer dan alleen maar boeken bij mij had. Nieuwsgierig pakte ze het kado uit en begon gelijk aan de uitdaging van 60 stukken, zou het niet teveel van het goede zijn? Maar nee, met haar oog voor detail en een flinke portie wilskracht zocht ze de juiste stukken bij elkaar. Na een klein half uurtje was ze klaar. Trots liet ze hem aan haar moeder zien. Ik denk dat ze hem deze vakantie nog wel vaker zal gaan maken.
Vervolgens pakte ze de door mij meegenomen boeken erbij, ja, ze vindt het echt leuk dat (voor)lezen. Deze keer had ik “Het pannenkoekenboek” van E. Carle voor haar meegenomen. Welk kind houdt er niet van? Ze vertelde dat ze ze vaak met haar vader bakt, als haar moeder weg is. Ik las, zij sloeg de bladzijden om en luisterde aandachtig. Daarna het boek “Bezoek voor beer” van B. Becker, over een beer die geen bezoek wil en een muis die daar geen boodschap aan heeft. En als laatste koos ze het boek “Mama kwijt” van C. Haughton. Deze wilde zij graag zelf lezen. En wat bleek, ze kende het boek al via school en had goed onthouden waar het over ging. Aan de hand van de afbeeldingen vertelde ze in haar eigen woorden het hele verhaal. Haar moeder en ik moesten er erg om lachen. Wat een leuke afsluiting van dit jaar. Nu 2 weken vakantie en dan gaan we hopelijk weer op de ingeslagen weg verder.

De Voorleesexpress, Mijn eerste gezin

Roze vrijdag

2 reacties

Het was eigenlijk een dag als alle andere “voorleesdagen”. Een warm onthaal bij de deur, gekletst over van alles en nog wat en weer een hele stapel boeken doorgewerkt.
M. had inmiddels de bibliotheek weer bezocht en liet trots de boeken zien die ze zelf had uitgezocht.  Het eerste boek was een explosie van kleur en dan met name de kleur roze. Het verhaal ging over een jarige prinses die duidelijk dol was op deze kleur.
Het boek was een ware inspiratiebron voor haar geworden, vandaag zou ze met haar moeder een taart gaan bakken, want er moest geoefend worden voor haar 4e verjaardag, 31 december a.s. Alle ingrediënten waren al in huis en blij liet ze mij een pak roze fondant zien. Ze had er duidelijk veel zin in. In haar enthousiasme weet M. soms “van voren niet dat ze van achteren leeft” en dan springt ze lekker “van de hak op de tak”. Ik herken mij daar wel een beetje in, zou het daarom soms zo goed klikken tussen ons?
Gelukkig waren er ook nog genoeg rust momenten en hebben we uiteindelijk nog flink wat boeken gelezen. Met een enorme zin in taart nam ik afscheid. S’avonds kreeg ik een whatsapp, met een mooie foto van een trotse M. met haar zelfgemaakte, roze taart. Ik hoop dat ze nog heel lang op die roze wolk mag blijven zitten.

De Voorleesexpress, Mijn eerste gezin

Voorlezen kan op elk moment van de dag

Normaal kom ik altijd om 13.00 uur bij M. langs, maar vandaag was de afspraak verzet naar 10.00 uur. Ik was benieuwd of dat uit zou maken voor het enthousiasme en/of de concentratie van M., maar vandaag is bewezen dat voorlezen op elk moment van de dag leuk is, het enige wat je hiervoor nodig hebt is een luisterend oor, een goed boek en een actieve voorlezer. En het schijnt dat je aan een kwartier per dag al genoeg hebt, zeg nou zelf, wat is nou een kwartier op 24 uur?

De begroeting was als vanouds, M. deed de deur open en dirigeerde mij op een drafje naar de huiskamer. Voor ik het wist zat ik op het vloerkleed, naast een enorme knuffelhond, die ik moest aaien. Vervolgens kreeg ik de mijter in mijn handen die ze op school gemaakt had, met het verzoek die op te zetten. Hierna hebben we een potje mini- tafelvoetbal gespeeld en kreeg ik een foto van een baby te zien. Ik dacht dat ze een nieuw nichtje had, maar het bleek om een foto van haarzelf te gaan, net 4 maanden oud. Ik kan mij niet herinneren wanneer ik voor het laatst een foto heb gekust, maar M. wilde dat ik de baby een kus gaf, dus dat deed ik dan maar. Wow, wat een enthousiasme, dit alles binnen nog geen 5 minuten na binnenkomst!

Bijgekomen met een kopje thee, begonnen we met lezen. Dat wil zeggen, M. pakte het boek en ging lekker kletsen over de dingen die ze zag. Ik had het boek “Hoera ik ben 4” van Marianne Busser en Ron Schröder meegenomen, omdat ze bijna jarig is. Dit bleek een voltreffer, lekker fantaseren over je eigen feestje, welk kind wil dat nou niet?

Na een half uur ging de bel, Gert, de coördinator van de Voorleesexpress, kwam vandaag langs om een foto van ons te maken. Deze krijgt ze tijdens de laatste sessie ingelijst en wel, als aandenken. Vandaag zitten we na 10 weken al weer op de helft, nog 10 weken te gaan en dan zit het er weer op, time flies when you’re having fun!

Na deze onderbreking snel door gegaan met lezen, deze keer was ik weer aan de beurt, M. nestelde zich lekker tussen haar knuffels in, die inmiddels allemaal op de bank lagen. Tussendoor nog “hoofd, schouders, knie en teen” gezongen én uitgebeeld en als laatste het boek over de avonturen van Sinterklaas nogmaals gelezen. Nog even “Sinterklaas kapoentje” gezongen, waarna een blik op de klok aan gaf dat we al weer ruim een uur bezig waren. Of ik niet nog héél even kon blijven?

Toen ze door had dat dàt er niet inzat, pakte ze mijn hand en begeleide ze mij naar de deur. Wat een goed begin van de dag. Beetje aanstekelijk werkt het wel, ik kreeg ineens een ontzettende zin om thuis ook op de bank te gaan zitten met een goed boek. Helaas was ik mij bewust dat dàt er ook niet inzat.

 

De Voorleesexpress, Mijn eerste gezin

Besmet!

Op weg naar de voordeur, piepte het blije gezicht van M. al weer boven de vensterbank uit. Ze liet na binnenkomst gelijk haar nieuwe jurk zien en terwijl ik mijn laarzen uittrok, deed ze een dansje op de gang. Leuk om je week zo te mogen eindigen, laat het weekeind maar beginnen!

M. vertelde dat ze getrakteerd had op de peuterspeelzaal omdat ze daar vandaag voor het laatst was geweest. Aangezien ze nu ook begint met proefdraaien op school en naar het kinderdagverblijf gaat, werd dat een beetje teveel. En dan heeft ze ook nog een “voorleesjuf” die 1 x in de week langskomt….

Eenmaal in de woonkamer, werden de stickers weer uit mijn tas gepakt en op de kaart geplakt, ik denk dat we deze volgorde er maar in gaan houden, blijkbaar is dat iets waar ze naar uitkijkt, dus waarom wachten tot aan het eind van de sessie?

Vervolgens pakte ze het boek erbij dat ik tijdens de eerste sessie voor haar had meegenomen. Deze keer wilde ze zelf lezen en trots noemde ze de voorwerpen één voor één bij naam. Het werd duidelijk dat ze er al weer een paar nieuwe woorden bij geleerd had, leuk om te merken dat ze dit boek nog steeds gebruiken. En ja, ook vandaag kwam er weer een “baqagak” voorbij. We hebben er met zijn drietjes smakelijk om zitten lachen.

Hierna doorgegaan met de boeken die ik had meegenomen. Eerst een mooi prentenboek van Charlotte Dematons over Nederland. Hier hebben we een tijdje over zitten praten en het viel op dat ze juist de kleinste details eruit pikte. Na het vele praten, mocht ik het lezen overnemen. Ze koos voor het boek “Sinterklaas Ahoi” van Ted van Lieshout. De vorige keer liet ze dit boek nog links liggen maar vandaag luisterde ze aandachtig naar het verhaal. En nu weet ze gelijk waarom er af en toe schoenen aan je hengel hangen.

En zo gingen we door, het uur vloog weer voorbij,  “Dikkie Dik”, “Muis gaat naar de film”, “Bas, Bob en Bertje”, “Moddergans” en als laatste het boek van Eric Carle  “De spin die het te druk had”. Zij zat lekker bij haar moeder op schoot te luisteren en ik las voor, met af en toe een kleine onderbreking. Na het lezen, op weg naar de deur, zei ze tegen haar moeder ” Mama, ik vind je lief!”. Daar word je toch blij van?!

Wat een enthousiasme weer vandaag, volgens mij is ze al redelijk besmet met het boekenvirus, nu maar hopen dat het nooit meer overgaat!