Vroeger ging mijn opa op de fiets naar de huisarts, dwars door de nacht desnoods, mijn oma en hun kinderen achterlatend in afwachting of de dokter thuis was en mee terug zou komen. (Mobiele) telefoon bestond nog niet, dus je kon niet anders dan gewoon maar aanbellen bij  de dokter thuis. Ook al was het een bare winternacht en moest je vanaf de Buurtweg te Leusden  een kleine drie kwartier fietsen, heen en ook weer terug.

De kinderen van toen zijn de ouderen van nu. Blijkbaar hebben ze er niets aan overgehouden dat de dokter niet altijd gelijk aan hun bed stond. Want we worden met zijn allen steeds ouder. In het verzorgingshuis te Leusden is de gemiddelde leeftijd 88, dat zegt genoeg. We worden geacht om zo lang mogelijk thuis te blijven wonen, met of zonder de inzet van mantelzorgers, thuiszorgmedewerkers, buren, vrienden en familie.
En als dat uiteindelijk echt niet meer lukt, rest het verzorgingshuis of verpleeghuis. Indicatie’s moeten worden aangevraagd en dan wordt er een heel arsenaal aan wetten en regeltjes in gang  gezet,  in een  wereld waar mensen over het algemeen geen kaas van hebben gegeten. Probeer daar als oudere jongere maar eens doorheen te komen.

Het blijkt dan ook een snelcursus te zijn voor je mantelzorgers van hoe of wat in het verzorgingshuis.
En als je dan geslaagd bent voor je cursus, komt voor je er erg in hebt,  straks die eerste avond in je nieuwe kamer.

Behalve wat persoonlijke dingen zal  ook je grootste vijand Parkinson met je mee verhuizen en die zal zich gelijk  thuisvoelen. Jij zal daar wellicht meer tijd voor nodig hebben. Maar je bent zo sterk en ondanks alles een enorme vechter en ik weet, het zal je lukken om er je eigen plekje van te maken. Vallen en opstaan, daar ben je mee opgegroeid. Zorgen voor anderen is je met de paplepel ingegeven, en dat heb je je hele leven gedaan, maar nu zijn de rollen omgedraaid en wordt er voor jou gezorgd.  Je lief heeft het lang volgehouden, maar is met zijn 88 jaren ook niet meer piepjong en de Parkinson staat soms tussen jullie in. Parkinson is niet alleen maar trillen, het is een totaalpakket, dat helaas alleen maar groter wordt.

Op de avond voor de verhuizing, laat ik mijn gedachten gaan, zoek mijn rust door van mij af te schrijven en naar muziek te luisteren. TV uit, glaasje Port, want die smaakt zo goed als het buiten regent en dat doet het eindelijk weer. En wie weet slaap ik dan ook gelijk weer eens aan een stuk, want ja, het houdt mij bezig.

Oh wat hoop ik dat ze beiden hun draai gaan vinden  en er voor beide weer wat tijd, rust, vrijkomt om (samen) nog van mooie momenten, mensen, dingen , La Vie !  te kunnen genieten.

Spotify heeft een playlist Tijdloze liefdesliedjes. Ik zet hem op en de teksten interpreteer ik nu anders. Niet op mijn eigen leven maar  op dat van Ab en Jo:

Als er een clubje komt
Waar ik niet bij wil horen
Mag ik dan bij jou?

Als er een regel komt
Waar ik niet aan voldoen kan
Mag ik dan bij jou?
En als ik iets moet zijn
Wat ik nooit geweest ben
Mag ik dan bij jou?

Mag ik dan bij jou schuilen
Als het nergens anders kan?
En als ik moet huilen
Droog jij m’n tranen dan?
Want als ik bij jou mag
Mag jij altijd bij mij
Kom wanneer je wilt
Ik hou een kamer voor je vrij

Bron: Claudia de Breij