De middag begon vandaag weer goed, de begroeting was weer even hartelijk als altijd. Bij de deur werd er direct gecheckt of ik een stapel boeken bij mij had, ze had er weer zin in. Voor ik het wist vloog er een ballon door de kamer, die in de lucht gehouden moest worden, mijn lange lijf kwam goed van pas, wat bleef hij lang in de lucht en wat kan je met een simpele ballon een hoop schik hebben.
Na een kop thee en wat geklets, dook ze nieuwsgierig de tas met boeken in. En ja, de prinses met de lange haren moest weer gelezen worden. Die is wel blijven hangen….M. vertelde dat ze ook graag van die lange haren wilde hebben en we hebben samen zitten bedenken wat je zou moeten doen om dat voor elkaar te krijgen.
Nog even wat gepuzzeld, maar hierna ging de rem erop, ze was moe. Ik besloot het over een ander boeg te gooien: ik vertelde haar wat ik doe als ik moe ben: lekker languit op de bank liggen, met een goed boek erbij en ik liet mij een beetje onderuit zakken op de bank. Dat leek haar ook wel wat, snel kwam ze ook op de bank liggen en tja, mama was ook moe, die kroop lekker tegen M. aan. Daar hingen we dan, onderuitgezakt op de bank, als 3 enorme luiaards.
Ik besloot een nieuwe poging te wagen en hield een boek voor haar neus en begon te lezen, zachtjes fluisterend, want ja, ze was wel heel moe. Aandachtig luisterde ze vervolgens naar het verhaal en werd zo een beetje rustig. Af en toe luid snurkend alsof ze sliep, de lolbroek. Zo kan het dus ook. Het blijft toch iedere keer weer zoeken naar de juiste benadering, de leukste boeken en niet onbelangrijk: de “bui van M.”. Buiten was het herfst, maar binnen scheen hier weer de zon.