Zoals in mijn vorige blog beschreven, stond een bezoek aan het Elephant Nature Park, opgericht door Lek Chailert, hoog op mijn verlanglijstje tijdens onze vakantie in Thailand.
Eenmaal in Chiang Mai aangekomen bleek dat dit park sinds hun oprichting in 1995, niet meer de enige was. Zoals dat met vele mooie dingen gaat, is het idee van Lek vele malen (deels) gekopieerd in deze omgeving. Moeilijk voor een toerist om door de olifanten het bos te blijven zien…
Bij de receptie van ons resort lagen vele folders van olifantenparken met namen die veel op elkaar leken. Ik vroeg naar het ENP en kreeg van de eigenaar( overigens een hele vriendelijke man), te horen dat zij geen goede ervaringen hadden met dit park, gasten werden niet of te laat opgehaald en daarom deden zij geen zaken met hen. Wel kon hij mij een paar andere parken aanbevelen.Deze waren ook iets goedkoper en hier ging je ook nog raften op de rivier per bamboe vlot, en bezocht je onderweg een bergdorp waar je kennis zou maken met authentieke bewoners van Thailand. Nou nou, het kon niet op, alles voor de toerist! En dat is ( volgens mij) nou net het verschil tussen, ik zal niet zeggen alle, maar wel vele andere parken en die van Lek.
In het Elephant Nature Park draait het de hele dag om de olifanten. Hier is de mens ondergeschikt. Zij mogen ze voeren, wassen, aaien en foto’s maken en verder niets. Nou ja, genieten van wat je ziet en een (flinke)duit in het zakje doen, want het onderhouden van al die olifanten kost nou eenmaal veel geld ook al werken er vele vrijwilligers van over de hele wereld, de toegangsprijs is hoog. Best wel even getwijfeld of we dat ervoor over hadden want ja, wie moet je geloven in een tijd waarin bijna alles draait om geld….Kortom, het wordt je niet makkelijk gemaakt daar in Chiang Mai.
Echter, een zin in de folder van een ” concurent” gaf voor ons de doorslag om niet naar een van de andere parken te gaan. In het programma van de concurrent zat nl.ook een demonstratie olifanten training en een ritje op zijn rug. En juist dat vonden wij geen goed idee.
Dus een dag geboekt bij het ENP en daar hebben we geen spijt van gekregen. De olifanten die hier lopen kunnen niet meer terug naar de vrije natuur, maar je voelt dat dit een heel mooi alternatief is voor het “leven” dat ze hiervoor hadden.
Ons bezoek in Chiang Mai maakte in ieder geval wel duidelijk dat zowel de toeristen als de toeristische sector nog een hoop stappen te maken hebben. Overal worden er nog atracties aangeboden waarvan ik denk dat die anno 2016 niet meer bezocht danwel aangeboden zouden moeten worden. Op posters vind je afbeeldingen van shows met verklede apen die een muziek instrument bespelen, cobra’ s die zich laten kussen door mannen, krokodillen met het hoofd van hun ” verzorger” in hun bek, olifanten met toeristen op hun rug en (gedrogeerde)tijgers die het prima lijken te vinden om op de foto te gaan met een toerist i.p.v. hem instictief te verslinden. Misschien tijd voor een reisgids met de naam ” Crazy Planet” in plaats van ” Lonely Planet”?
In mijn rugzak zat de gids van National Geographic omdat ik dacht dat zij natuurgericht zouden zijn. Echter de uitgave van 2012 moedigt de toerist nog steeds aan om vooral een bezoek te brengen aan het Tijger Park in Kanchanabury, waarvan wij, een dag na vertrek uit deze stad, lazen dat er 40 babytijgers dood en ingevroren waren gevonden. Park was per direct gesloten, dat was het goede nieuws. In 1999 werd een gewonde tijgerwelp in deze tempel opgenomen, wat, zo meldt de gids, het begin was van een beschermingsproject waarbij met succes meerdere tijgers zijn grootgebracht. Nu, 17 jaar later, zijn de monniken die dit park beheren inmiddels hun doel dus blijkbaar behoorlijk voorbij geschoten. Dezelfde monniken waarvoor men op het vliegveld instructie borden heeft geplaatst, hoe te benaderen, zijn blijkbaar toch niet allemaal zo heilig als men je bij aankomst in Thailand doet geloven.
Maar zolang touroperators dit soort activiteiten in hun programma’s op blijven nemen, zullen ze blijven bestaan. Het blijft tenslotte een kwestie van vraag en aanbod. Als een van deze twee wegvalt, heb je een klein begin. Wat zou het mooi zijn als deze touroperators hun aanbod zouden aanpassen aan de kennis van de huidige tijd, waarin wij “westerlingen” met dure dierenartspraktijken en supermarktschappen tot de nok toe gevuld met smakelijke maaltijden voor onze huisdieren, zo de mond vol hebben van dierenleed in al zijn vormen ( en terecht!).
Ik snap dat er een andere kant aan het verhaal zit, nl. die van de Thai die probeert geld te verdienen om van te leven. Maar misschien ligt daar dan wel een hele mooie uitdaging voor de alom geprezen Koning van Thailand waarvan overal afbeeldingen hangen.
Want, zo was te lezen in het ENP, tenslotte ligt de oorsprong van bijvoorbeeld het inzetten van bedelende olifanten in de straten van Bangkok, bij een actie van de Thaise regering die in 1986 voor de 200e verjaardag van deze stad, 100 mahouts ( trainer van olifant) uitnodigde om met hun olifant ( het nationale symbool) naar Bangkok te komen. De mahouts twijfelden eerst of ze dit wel durfden, de meesten waren nog nooit in zo’n grote stad geweest, maar voelden zich ook vereerd. In Bangkok reageerden de inwoners enthousiast, ze hadden nog nooit een olifant van zo dichtbij gezien. Vroegen of ze hem ook een banaan mochten geven , maakten hiervan foto’s en bedankten de mahout met een fooi. Zo gemakkelijk hadden ze nog nooit hun geld bij elkaar verdiend. Met enthousiaste verhalen kwam men thuis, waardoor meer mahouts zich met hun olifant in het centrum van een stad begaven. Later werden ze uitgenodigd om op feesten van rijke Bangkokers shows op te voeren en ontstond er een vraag en aanbod….
Andere culturen / landen zijn geweldig om te ontdekken, maar ik trek wel mijn grens. En het is mij duidelijk geworden dat die grenzen voor velen nog heel rekbaar zijn. Reuze lampionen de donkere lucht in sturen vanuit je luie stoel met een cocktail in je hand, het ziet er (een paar minuten) sfeervol uit, maar misschien toch eerst even de site van The Plastic Soup Foundation raadplegen, of gewoon logisch nadenken over waar die ballon weer terecht komt met alle gevolgen van dien. De huidige toeristen industrie, en zeker die in Thailand, vraagt om een sterk bewustzijn v.d toerist. Het is aan hem of haar hoe ver ergens in mee te gaan.