Met deel 3 van de Ideeënsafari nog te gaan, kreeg ik de stof voor een blog over deel 4 vandaag “zomaar” in de schoot geworpen.
Sigrid schreef over deze etappe: “We leven in een vrij land, maar tegelijkertijd lopen we overal tegen grenzen op, schuttingen, muren, verbodsbordjes etc.”  Ze daagt je uit om eens te onderzoeken tegen welke grenzen je aanloopt. Mag je zomaar overal foto’s van maken tijdens je safari? Wat zijn jou grenzen, kan je iets doen wat je eigenlijk niet durft?
Vandaag, 25 april, werd de jaarlijkse RMS herdenking in theater Orpheus gehouden. ’s Ochtends begon de dag al vroeg met het indrukwekkende, brommende geluid van de vele motoren, dat tot vroeg in de avond te horen was.
Ik gun iedereen zijn feestje, maar ik loop ieder jaar tijdens deze herdenking weer tegen mijn grens aan. Noem het een fatsoensgrens. Want jaar in jaar uit zie ik op deze dag wildplassers, die het blijkbaar heel normaal vinden om tegen de schutting van onze overbuurvrouw te plassen, die de pech heeft schuin tegenover de uitgang van de parkeergarage van Orpheus te wonen. Op het moment dat de wildplasser door heeft dat ik hem (helaas) zie staan, gaat hij onverstoorbaar door. Ik zou hem het liefst willen vragen of hij dat normaal vindt. Hoe hij het zou vinden als mensen bij hem in de tuin zouden gaan staan, terwijl er vele (tijdens deze dag voor de bezoekers opengestelde toiletten) op 2 tellen loopafstand te vinden zijn. Ook zou ik willen vragen of hij het normaal vindt dat de straten rondom Orpheus weer bezaaid met afval liggen na zo’n dag als vandaag. Maar ik durfde niet.
Mensen schuilen voor de regen, onder de luifel van een winkel, tegenover Orpheus. Het lukt ze droog te blijven, maar ze moeten hiervoor wel in een strook afval staan. Het schijnt ze niet te deren, ook de kleine kinderen die er bij staan vinden het waarschijnlijk al heel normaal. Ik had er graag een foto van wil maken, maar ik durfde niet. Ik had graag even de discussie willen aangaan met de mensen die in (wellicht hun eigen) afval stonden te schuilen, maar ik durfde niet. Hier lag mijn grens. Dus liep ik door.
Vervolgens viel mijn blik op een zak met afval. Netjes door een bezoeker neergelegd op de hoek van het grasveld bij de ingang van de parkeergarage van Orpheus. Alsof men het de opruimingsdiensten van de gemeente Apeldoorn ietsjes makkelijker wilde maken door het zwerfafval alvast “verzameld” voor ze neer te leggen. Oké, het is misschien goed bedoeld, maar ik vraag mij dan toch af: “Waarom neem je die zak niet gewoon mee in je auto om het vervolgens thuis in je container te gooien?” Hoe moeilijk kan het zijn. Als je het niet voor jezelf doet, doe het dan voor je kinderen.