Ik wil dwarrelen
lege ruimte vullen, vrij
warmrood kleuren
onbekommerd los
zachtjes opgetild worden
door felle windvlaag
landen op een plek
niet omkijken naar de boom
die blijft gewoon staan.
Benieuwd naar meer gedichten van Desiree? Klik hier!
Of alles goed gaat
wordt mij in het voorbij gaan
vliegensvlug gevraagd
een nee als antwoord
wordt natuurlijk niet verwacht
voordat ik wat zeg
krijg ik al respons
zeker lekker druk of niet
nou dat valt wel mee
wil ik nog zeggen
maar antwoordtijd is voorbij
jammer maar helaas
ik geef nu antwoord
met deze wedervraag wat
is toch ‘’lekker druk’’?
ja ik werk flink wat
genoeg andere taken
veel om te denken
zoals deze week
speciale aandacht voor
eenzame zielen
ook tien miljoen wordt
klaargezet voor reclame
campagne ja heus
om samenleving
vriendelijker te maken
voor demente mens
(pleurt op minister)
professionele
zorg is enorm uitgekleed
kwetsbare oudjes,
jonge kinderen
sombere pubers
staan buiten het spel
of alles goed gaat
wordt mij in het voorbij gaan
vliegensvlug gevraagd
met mij gaat het goed
ik fiets soms wat langzamer
zomaar voor de lol.
Benieuwd naar meer gedichten van Desiree? Klik hier!
Onlangs, tijdens de herdenkingsdienst van een veel te vroeg en plotseling overleden vriendin, sprak haar hartsvriendin over de “parels van herinneringen” waarvan ze samen, gedurende hun lange vriendschap, denkbeeldig een mooie ketting hadden geregen. Mooie herinneringen werden met de aanwezigen gedeeld, het besef dat die ketting veel langer had moeten zijn, greep mij bij de keel.
Sindsdien denk ik ook in “parels” en ben ik mij steeds meer bewust van de parels aan mijn eigen ketting. Grote parels en hele kleine parels, ze zijn mij even dierbaar.
December 2014 belandde ik na een reorganisatie in de WW. Het was de tweede keer in mijn loopbaan dat een werkgever mij een overstap naar het westen van het land aanbood. Ook deze keer nam ik het aanbod niet aan. Ik ging er van uit dat er in de buurt van Apeldoorn ook wat voor me te vinden zou zijn.
Het duurde deze keer uiteindelijk langer dan ik had gehoopt, reacties van potentiële werkgevers dat men meer dan 600 brieven had ontvangen, deden mij soms écht wel de moed in de schoenen zakken. Maar ook, of misschien wel juist in deze periode, heb ik veel parels aan mijn ketting mogen rijgen. Gratis en voor niets, door gewoon de deur uit te gaan.
Via vrijwilligerswerk, (netwerk)bijeenkomsten voor werkzoekenden bij o.a. 100 Talentvolle vrouwen etc., ontmoette ik weer nieuwe mensen en deed zo een hoop ervaringen op. Dit alles gaf mij de energie en het vertrouwen om op deze voet door te blijven gaan.
In maart 2016, een tijd waarin grote ontslagronde’s in de detailhandel schering en inslag waren, bemachtigde ik een voorlopig (mini) contract bij Karwei Apeldoorn West, mijn favoriete bouwmarkt. Ik voelde mij de koning te rijk. Voor mijn gevoel had ik lang op de “reservebank” gezeten en nu deed ik weer mee. Helaas waren de uren niet afdoende, dus moest ik op zoek naar een aanvullende, dan wel vervangende baan. Een zogenaamde “stapelbaan” was nog niet zo maar gevonden en hierdoor bleef ik deels in de WW.
Eind augustus, kreeg ik na een sollicitatiegesprek een telefoontje waarin mij een baan bij de Nederlandse Volleybal Bond werd aangeboden. Zo heb je geen baan, zo heb je er twee!
Hoe erg ik het ook naar mijn zin heb gehad bij de Karwei, ik koos voor de NeVoBo. Het voelt als een soort van “come-back” in de volleybalwereld. “Alsof het zo heeft moeten zijn”, hoor ik vaak de laatste tijd.
Als medewerkster wedstrijdwezen krijg ik nu te zien wat er allemaal bij komt kijken om je wekelijkse pot volleybal te kunnen spelen. Het volleybal liep lange tijd als een rode draad door mijn leven en die draad mag ik nu weer oppakken. An offer I can’t refuse!
Ook in het volleybal kreeg ik lang geleden het aanbod om in het westen van het land te gaan spelen. Ik deed het niet, want in Apeldoorn lagen de parels op dat moment voor het oprapen in de Dynamohal. Ze liggen nu op zolder in de vorm van foto’s en krantenknipsels.
De periode van het in de WW zitten is straks voorbij. Een heerlijk vooruitzicht. Het geeft weer ruimte en rust voor nieuwe dingen, nieuwe plannen.
Komende week neem ik afscheid van mijn collega’s bij de Karwei, de leuke tijd die ik daar heb gehad, rijg ik als grote parel aan mijn ketting! En nieuwsgierig en enthousiast begin ik aan mijn nieuwe hoofdstuk bij de NeVoBo.
Ik heb de afgelopen periode mogen ervaren dat veranderingen op zijn tijd helemaal niet slecht voor je zijn, het levert vaak hele mooie parels op!
Wij gaan weer naar school
vakantie nu echt voorbij
alsof de zomer
daarop heeft gewacht.
Deze week tropische zon
hitteplan van kracht.
Natuur in de war?
We zijn in overgang van
vier jaargetijden
naar hooguit nog twee.
Zeer natte periode
in vakantietijd
en een hittegolf.
Moeder natuur plaagt gewoon
‘’was sich liebt das neckt sich’’.
Benieuwd naar meer gedichten van Desiree? Klik hier!
Met de beelden van “De Tour” nog op mijn netvlies, pakte ik onlangs mijn racefiets uit de schuur. De Posbank lonkte, maar het werd een rondje Vierhouten. De terrassen in de dorpen zaten gezellig vol. Mooi Hollands decor om door heen te fietsen en dat zo dicht bij huis, wat een luxe.
Ik vind mijzelf best een sociale fietser: als ik iemand wil inhalen, rem ik af, waarschuw ruim van te voren met mijn bel en meld als we met een groep zijn tijdens het inhalen vaak ook nog hoeveel fietsers er nog na mij komen. Het kan erger toch?
Maar met een helm op je hoofd en een racefiets onder je gat, krijg je toch al snel het etiket “wegpiraat” opgeplakt en er hoeft niet veel te gebeuren om irritatie op te wekken bij de andere weggebruikers.
Zo ook een paar jaar geleden, tijdens de “Jan Janssen Classics”, een mooie toertocht in de heuvelachtige omgeving van Wageningen. Ik hoor mijzelf halverwege het parcours nog zeggen “Er staan er wel veel met bandenpech vandaag!“. Niet veel later stonden wij ook in de berm. Met een punaise in de band van het voorwiel, viel bij ons het kwartje. Blijkbaar was iemand niet zo blij met al die wielrenners in “zijn/haar” Wageningen. Gedeelde smart is halve smart, dus samen met een aantal andere “slachtoffers”, band verwisseld en weer vrolijk doorgefietst.
Vorig jaar, op een mooie zondagochtend: we naderen een, in mijn beleving ” wat ouder echtpaar “, die op een gewone fiets, gezellig zij aan zij aan het fietsen waren. Niets mis mee, maar we wilden er wel voorbij, ze gingen ons toch iets te langzaam. Dus, ik bel, rem wat af en zie de man achterom kijken. In plaats van ruimte te creëren, maakte de man zich eens extra breed en ging nog wat meer naar links om ons zo de doorgang te versperren. Toen we er eindelijk van hem langs mochten (we stonden inmiddels bijna stil), pakte de man zijn momentje en riep duidelijk geïrriteerd: “als je wilt racen ga je maar op de weg fietsen!!!!
Of die keer op een vrije, doordeweekse dag. Het was lekker rustig op de weg in de bossen bij Eerbeek. Het fietspad zat, door de vele wortels onder het asfalt, vol met hobbels, dus besloten we om op de lege weg te gaan fietsen. Eén van de weinige automobilisten die we die dag tegenkwamen, vond blijkbaar dat dát niet kon en vervolgde daarop zijn route aan de verkeerde kant van de weg en gaf flink gas. Hij kwam recht op ons af. Ik wilde eigenlijk niet aan de kant gaan, maar mijn verstand won het van mijn koppigheid en daar was ik achteraf dankbaar voor. Rakelings reed hij ons voorbij, het ging net goed.
We wonen dan wel in het land met de meeste fietspaden ter wereld, soms ontkom je er nou eenmaal niet aan om op de weg te fietsen. Dan deel je de weg met andere (gemotoriseerde) weggebruikers, zoals in ons geval, die motorrijder van vorige week. Met een gangetje van ik schat zo’n 110 km/uur trok hij even lekker door op de lange rechte doorgaande weg. Aan de andere weggebruikers en de naderende gelijke kruising had hij geen boodschap. De weg was nu heel even van hem.
“Leven en laten leven“, kan in het verkeer zomaar een dubbele betekenis krijgen. Ik moet er niet aan denken wat er was gebeurd als er op dat moment iemand van rechts was gekomen, hij of zij was kansloos geweest. Ik gun iedereen zijn plezier, maar dat je met je volle verstand het risico neemt dat een ander daarbij (ook) het leven laat, dát gaat er bij mij niet in.
Vijftig woorden zijn
er voor sneeuw bij de Inuit
voor verdriet niet één
zo gaat het verhaal
verdriet laat zich niet
in woorden zeggen
en troosten niet echt
wat kan je zeggen over
zoveel slachtoffers
Nice is dichterbij
dan Bagdad of Afrika
nu weer Turkije
vijftig woorden zijn
er voor sneeuw bij de Inuit
voor verdriet niet één
vandaag kwam de zon
gewoon weer op en zal ook
zeker ondergaan
vandaag één tante begraven
mijn gedachten waren ver
en weer dichterbij.
Benieuwd naar meer gedichten van Desiree? Klik hier!
Geschreven voor Apeldoorn Direct
Rol voor Apeldoornse Christèl en Joke in ‘Lysistrata’
Tussen Colmschate en Epse ligt het landgoed De Oxerhof waar 20 jaar geleden een klein amfitheater werd gebouwd. Echter, het theater is nooit afgemaakt en er werden slechts enkele voorstellingen ten tonele gebracht. Maar daar komt nu wellicht verandering in. Het met water, bomen en riet omgeven amfitheater, werd onlangs geschikt bevonden als locatie voor een moderne versie van de klassiek Griekse anti-oorlogskomedie Lysistrata. Maar niet alleen vanwege de mooie omgeving. Het landgoed heeft namelijk zijn eigen tragische oorlogsverleden, dit in combinatie met het thema van het stuk, maakte dat men het juist een uitgelezen plek vond om het te hebben over de waanzin van oorlog.
Auditierondes volgden en momenteel wordt er hard gerepeteerd door een groep van zo’n 30 acteurs, zangers, dansers en muzikanten voor de uitvoeringen die van 28 augustus t/m 11 september a.s. op de agenda staan. Dit alles vindt plaats onder de bezielende leiding van Yvon Haan (regisseur ), Karel Tadema (muziek), Marion van Veen (dans) en producent Willem Westermann. Met Apeldoornse inbreng van Christèl Wormgoor en Joke Sprietsma.
Lysistrata
Lysistrata, betekent letterlijk: “Zij die de legermacht ontbindt”. En dat doet Lysistrata op geheel eigen wijze. Het stuk speelt zich af tijdens de 20-jarige oorlog tussen Athena en Sparta, waarin oppermachtige goden de oorlog aansturen. Een jonge Atheense vrouw, Lysistrata, bepaalt op een gegeven moment dat het genoeg is geweest. Ze pleit bij zowel de Atheense als de Spartaanse vrouwen, voor een sexboycot. En dat zolang de mannen oorlog blijven voeren.
De vrouwen verlaten hierop hun huizen en wanneer de mannen terugkeren van het front en hun lege huizen aantreffen, komen ze voor de keus te staan: vechten ze door, met als gevolg dat ze hun vrouwen kwijtraken, of kiezen ze voor de liefde, vrede en vrijheid? Ze kiezen voor het laatste. De goden op hun beurt, ontaarden in woede en zinnen op wraak……
Girlpower
Apeldoornse inbreng is er dus van Christèl Wormgoor en Joke Sprietsma. Christèl vertolkt de (titel)rol van Lysistrata en Joke die van één van de vrouwen, die Lysistrata bij haar plan betrekt. Beide dames hebben een brede toneel, zang en dans ervaring. Zo speelt Christèl al 10 jaar improvisatie theater bij o.a. “Effe Belle” en runt ze samen met haar compagnon Willeke, een eigen improvisatiebureau “Luff”. Verder zingt ze bij “DivaPower”, de “Big Band Heerde” en “The Quintet”. Joke heeft vanuit haar werk als trainer sociale vaardigheden, ervaring opgedaan als trainingsacteur. Ze doet al 15 jaar mee aan “Buitenkunst”, is sinds 10 jaar actief in de musicalwereld en heeft in de afgelopen 5 jaar een ruime ervaring opgedaan met straattheater. (o.a. “Deventer op Stelten” en “Kozakken”). Beide deden ze mee aan de moordopera “Molen, Wind en Water”, een project waarmee werd opgetreden op ca. 24 straattheaterfestivals door het land.
Genieten
Blij is Christèl met de rol van Lysistrata. Niet zingen, niet improviseren maar acteren, teksten leren en alles tot in de puntjes uitwerken, samen met een hele energieke projectgroep en een kei van een regisseur. Haar zachtmoedige en luie kant zal, volgens eigen zeggen, het onderspit moeten delven om zo een strijdlustige Lysistrata neer te kunnen zetten. Kleine kanttekening: het zoenen van ongeschoren tegenspelers valt haar wat zwaar.
Voor Joke is het puur genieten in het prachtige Oxerhof amfitheater. Verder roemt ook zij de groep mannen en vrouwen in de leeftijd van 17 tot 71 jaar, die allen enorm gemotiveerd zijn om er iets heel moois van te maken. De bereidheid tot het oefenen, leren, opnieuw oefenen en doornemen van alle facetten van het stuk is bij het hele team erg groot. Ze is blij met haar rol als één van de vrouwen waarmee Lysistrata haar plan voorbereidt. Mooi onderdeel om te spelen, vindt ze het deel waarin ze haar overleden geliefde ‘ziet’ (als schim) en waarbij ze mag vertellen over de liefde.
BBQ
Genoeg ingrediënten dus voor een gezellige middag/avond vol zang,dans en theater. Voor wie dit allemaal nog niet genoeg is: voorafgaand (avondvoorstelling) dan wel aansluitend (middagvoorstelling) aan dit alles, kan men, onder het genot van een glas Griekse wijn, aanschuiven bij een Griekse BBQ. Tevens is men nog steeds opzoek naar figuranten en vrijwilligers, waarover op de website ook meer te vinden is.
Speelschema
•Zo 28 aug. – 15.00 u. – Welkom, vanaf 14.00 uur. – BBQ na de voorstelling, vanaf ± 17.00 uur
•Vr 2 sep. – 19.30 u. – Welkom en BBQ vanaf 18.00 uur
•Za 3 sep. – 19.30 u. – Welkom en BBQ vanaf 18.00 uur
•Zo 4 sep. – 15.00 u. – Welkom, vanaf 14.00 uur. – BBQ na de voorstelling, vanaf ± 17.00 uur
•Vr 9 sep. – 19.30 u. – Welkom en BBQ vanaf 18.00 uur
•Za 10 sep. – 19.30 u. – Welkom en BBQ vanaf 18.00 uur
•Zo 11 sep. – 15.00 u. – Welkom, vanaf 14.00 uur. – BBQ na de voorstelling, vanaf ± 17.00 uur
Toegang vanaf 18 jaar: € 15,00
Toegang t/m 17 jaar: € 12,50
Barbeque: € 10,00
Tickets kopen kan hier.
Blog geschreven voor Apeldoorn Direct
De Voorleesexpress, een initiatief van SodaProducties richt zich op het verminderen van laaggeletterdheid in Nederland. Dit doen ze o.a. door de taalontwikkeling van kinderen te stimuleren en het verrijken van de taalomgeving thuis.
In het kort werkt het als volgt: een voorlezer komt gedurende 20 weken, 1 x in de week een uur lang bij een gezin voorlezen. Het voorleesritueel wordt geïntroduceerd en de ouders krijgen handvatten om het voorlezen over te nemen en op andere manieren de taalontwikkeling van hun kinderen te stimuleren.
Vorig jaar heb ik zelf ervaren hoe leuk het is om als voorlezer aan de slag te gaan. In die twintig weken hebben we ontzettend veel plezier beleefd en voelde ik mij iedere week meer dan welkom. Een ervaring die ik niet snel zal vergeten.
Momenteel ben ik op vrijwillige basis als coördinator bezig en ben ik aanspreekpunt voor 3 voorlezers en hun gezinnen. Trots ben ik op “mijn” voorlezers, die voortvarend en enthousiast aan het werk zijn gegaan met hun gezinnen die, zo bleek al snel, allemaal een andere aanpak nodig hebben.
Wat is het leuk als je ziet dat er vanaf het eerste moment een klik is tussen de voorlezer en het gezin en dat er, nu we op de helft zitten, al resultaten geboekt worden. Missie geslaagd en de 20 weken zijn nog niet eens voorbij!
Apeldoorn kent sinds 2009 een Voorleesexpress, deze is destijds ondergebracht bij Vluchtelingen Werk Oost Nederland. Maar, een trein rijdt niet uit zichzelf, dus ook De Voorleesexpress niet. Contacten moesten worden gelegd met scholen, de gemeente Apeldoorn en andere maatschappelijk gerichte instanties, om op die manier samen zoveel mogelijk gezinnen te kunnen informeren over de mogelijkheden.
Met alleen het werven van gezinnen ben je er natuurlijk niet, vrijwilligers waren nodig en het liefst vrijwilligers die voor langere tijd beschikbaar bleven en zo voor continuïteit zouden zorgden. Oftewel, een heel netwerk moest worden opgebouwd én onderhouden en dat kost inspanning en tijd.
Zeven seizoenen later, dreigt het doek te vallen voor de Voorleesexpress in Apeldoorn. Gezinnen die zich nu aanmelden, krijgen helaas te horen dat De Voorleesexpress in “remise” is. De gemeente Apeldoorn moet bezuinigen en draait de kraan dicht. Zonder deze financiële injectie is het voor VWON onmogelijk om als franchisenemer door te gaan met De Voorleesexpress. Het is dus wachten op een partij die vindt dat dit niet mag gebeuren in Apeldoorn en het stokje wil overnemen.
Vandaar mijn blog. Bij deze mag je mij vast noteren als vrijwilliger, want wat zou het toch jammer zijn als De Voorleesexpress niet meer door Apeldoorn rijdt, in een tijd waarin laaggeletterdheid nog steeds toeneemt.
Gijs ken ik al 25 jaar
een gewone lieve man
die open oor en oog heeft
voor mensen om hem heen.
Achter zijn loket voor iedereen
een glimlach of een bemoedigend woord.
Voor ouderen een hulp bij het omgaan
met wat wij vooruitgang noemen.
Denk hierbij aan bankzaken, ov kaarten opwaarderen
geld pinnen en acceptgiro’s invullen.
Ik ken niemand die niet blij is met Gijs zijn hulp.
Ruim vier jaar geleden kwam ik Gijs weer tegen
in een winkel met een postloket.
Heeft manlief steeds geholpen om op zijn pas
te letten of met andere zaken, zoals ik Gijs ken
met geduld en aandacht.
Gijs is geliefd bij echt alle klanten.
Gijs is wegbezuinigd.
Er is geen ruimte meer voor een luisterend oor
Gijs bleef lachen tegen de klanten ook toen tranen
misschien wel meer pasten.
Gijs moest weg niet omdat hij fouten maakte.
Nee hij was te goed en te hulpvaardig
dat is niet meer van deze tijd.
Gijs kom ik af en toe tegen
En altijd vraagt hij hoe is het,
hoe is het thuis?
Vandaag ging de deurbel en ja daar was Gijs.
Hij kwam gewoon even langs voor een praatje.
Gijs ken ik al 25 jaar
een gewone lieve man, die open oor en oog heeft.
Met een glimlach en een bemoedigend woord voor iedereen.
Dank je wel Gijs!
Wat jij doet vindt je zelf niet bijzonder.
Weet dat je dat wel bent in deze wereld van digitale vooruitgang.
Dienstbaarheid en klantvriendelijkheid lijken ouderwetse woorden.
Voor mij zijn het belangrijke bouwstenen
in het omgaan met medemensen.
Onbetaalbaar Gijs,
dank je wel.
Benieuwd naar meer gedichten van Desiree? Klik hier!
Toen ik achttien was
droeg ik buttons met teksten
waar ik tegen was.
Een linkse rakker
‘’beter vrijen dan vechten’’
vond ik zelf erg mooi.
Nu jaren later
pak ik het wat anders aan
beschrijf klein geluk.
Na weer een aanslag
zoveel doden; ouders van
nog meer kinderen.
Het tolt in mijn hoofd
mag ik schrijven van de zon
die achter wolken,
zich verscholen houdt
grijze wolken houden het
vandaag (ook) niet droog.
Benieuwd naar meer gedichten van Desiree? Klik hier!
