Alle berichten van Jolanda

Kikker is “baqagak”

Toen ik vanmorgen de stapel boeken in de tas deed, die ik voor M. had uitgekozen, schoof mijn oudste zoon aan. Zijn oog viel op het verzamelboek van “Kikker” van Max Velthuijs, wie kent hem niet. Hij kon zich de verhalen nog goed voor de geest halen, met name die van “Kikker en een heel bijzondere dag” en “Kikker is Kikker”. Bijzonder dat die verhalen zo zijn blijven hangen, we zijn tenslotte al weer flink wat jaren verder….

kikker is kikker

Vandaag hoefde ik niet meer aan te bellen, M. had de voordeur al opengedaan en stond vol verwachting in de deuropening. Ik was nog niet binnen of ze vroeg al of ik het boek over de prinses met de lange haren wel bij mij had. Natuurlijk had ik die, dat had ik toch beloofd? Ik vroeg of ze het verhaal ook aan haar vader verteld had, zoals ik had voorgesteld,  ja dat had ze. Leuk om te horen dat ze er zo mee bezig is geweest en haar vader er ook in heeft betrokken.

Normaal nemen we de week altijd even door, maar ik had al snel door dat ze eigenlijk maar 1 ding wilde en dat was snel verder met lezen, alsof ze geen tijd wilde verspillen. Ze had er duidelijk zin in. Dus het boek over de prinses met de lange haren nog maar weer een keer gelezen. Ze luisterde aandachtig alsof ze het nog niet eerder gehoord had. Hierna was het tijd voor een nieuw boek uit de tas. Stiekem hoopte ik dat ze het boek van “Kikker” zou pakken, maar helaas, M. vond het maar niets en koos een ander boek , over een koe die met vakantie ging.

Al lezend hebben we het over van alles en nog wat gehad en gelachen over de gekke tekeningen en er dook ook nog een kikker op, had ik toch nog mijn kikker. M. deed even voor hoe kikkers sprongen en kwaakten en leerde mij het woord in haar eigen taal (Dari) : kikker is baqagak. Terwijl ik het probeerde uit te spreken, kreeg ik opnieuw bewondering voor haar leergierigheid,  onze taal is waarschijnlijk best lastig voor haar,  als ik mijn tong al breek over “baqagak”, over hoeveel woorden zal zij haar tong dan nog gaan breken?

Nog even gepuzzeld, M. houdt het tempo er lekker in en voor we het weten is het uur weer voorbij. Na een uur en een kwartier neem ik weer afscheid.  In de deuropening stond ze te zwaaien totdat ik niet meer in beeld was.

 

Het hele uur al vol gemaakt!

Wat is dit toch leuk en dankbaar werk om te doen. Bij de voordeur wordt ik weer blij begroet door M. en haar moeder. Ze heeft er blijkbaar weer zin in. Moeder vertelde dat M. gisteren met haar vader aan het praten was in hun eigen taal (Dari), en dat M. toen had gezegd “Nederland!”.  Dat geeft wel aan dat ze heel graag Nederlands wil leren en ik draag daar graag mijn steentje aan bij.

Dus, snel weer aan de slag. De dvd van Jip en Janneke kreeg ik weer terug, dat was niet zo’n succes, ik was er al een beetje bang voor, want hij bevat bijna geen plaatjes. Het boek viel wel in de smaak en ze hadden dan ook al flink geoefend.

Wat wel opvalt is dat M. heel graag de woorden zegt die ze al kent, dus alle kleuren van de regenboog, cijfers, boerderijdieren, dat gaat al best goed, nu dus aan mij om te zorgen dat die woordenschat wordt uitgebreid.
Deze keer een verhaal voorgelezen over een prinses met heel lang haar. M. vond het prachtig. Hierna een uitklapboek “Het kasteel van Muis” gepakt en mee aan de gang gegaan. Vervolgens samen nog wat puzzels gemaakt en besproken, een paar boekjes van M. zelf erbij gepakt en voor we het wisten was het hele uur voorbijgevlogen. Ze wilde niet dat ik wegging, maar ja, aan alles komt een eind.

Ok, nog 1 boekje dan……Ze rende naar haar kamer en kwam terug met……..het speelgoed boek van de Intertoys. Ik had alles verwacht, maar dit niet. Met haar  integratie ziet het dus wel goed. Samen het boek nog even doorgebladerd en ze vertelde welke kado’s zij op haar verlanglijstje had staan. Met de belofte dat ik het boek over de prinses volgende week nog een x zal meenemen, werd ik weer uitgezwaaid. Top uurtje weer.

Rupsje nooitgenoeg

Als voorbereiding op mijn bezoek, ben ik deze week naar de Kringloopwinkel gegaan en heb daar een mooi boek met veel woorden en bijpassende plaatjes en korte gedichtjes gekocht. Ook vond ik daar een dvd met verhalen van Jip en Janneke. Aangezien de moeder aangaf dat ze het lastig vond om voor te lezen, leek mij dit misschien wel iets om aan hen te geven, M. kan dan luisteren naar het verhaal, terwijl de moeder mee kan lezen en luisteren om te ervaren hoe dat op de dvd gedaan wordt. Misschien een goede manier om te oefenen als ik er niet ben?
M. had er weer zin in. Ze vind het leuk om mij haar speelgoed te laten zien, en al kletsend mag ze een boek uitzoeken uit de grote tas. Dikkie Dik is populair. Rupsje Nooitgenoeg kende M. nog niet, dus uitgelegd dat dat eigenlijk wel de bekendste rups van Nederland is. En wat bleek, ze vond het geweldig! Wat een top boek is dat toch. Verder hebben we nog in een prentenboek zitten kijken met heel veel mooie tekeningen waar genoeg over te vertellen viel. Na 3 kwartier was het wel genoeg en namen we weer afscheid, M. stond met een grote grijns, driftig te zwaaien voor het keukenraam, dus volgens mij zit het wel goed tussen ons.

“Just do it!”, maar…….. “pelan pelan!”

Beetje onwennig stapte ik op mijn fiets. Al tijden niet meer voorgelezen. Wat als M. het helemaal niet leuk vind dat ik langs kom? Zal ik het uur een beetje vol kunnen maken of zullen er akelige stilte’s ontstaan? Misschien ontstaat er geen “klik” en worden het 20 hele lange moeizame weken….Nee, vast niet, de gezinnen worden toch vooraf geselecteerd? Het idee achter de Voorleesexpress is toch om ouders in staat te stellen om de taalontwikkeling van hun kinderen te stimuleren, op hun eigen manier? Dus die motivatie zit wel snor, voor mij is het dus zaak om uit te vinden welke manier bij dit gezin past.  Gevalletje van “Just do it!” maar wel “pelan pelan” oftewel, rustig aan!

 

 

 

De eerste kennismaking

Vandaag ga ik dan eindelijk het gezin ontmoeten waar ik de komende 20 weken naar toe zal gaan.  Eens even zien:
adres: check,
namen van ouders en kind: check,
goede zin: check,
schrijfblok en pen: check,
Bij de ingang van de flat ontmoet ik mijn begeleidster, die ook het intake gesprek met mij heeft gedaan. We bellen aan en de deur wordt opengedaan door een nieuwsgierig, ietwat verlegen meisje. Voor haar zal het best een beetje eng zijn, besef ik mij terdege. We doen onze schoenen uit en worden gevraagd om naar binnen te gaan. Hier praten we over van alles en nog wat, en we komen er al snel achter dat M. (uit privacy overweging noem ik niet haar hele naam) heel veel van prinsessen en rose houdt. Niets nieuws onder de zon dus, wat is dat toch, zou dat genetisch bepaald zijn?
De hulpvraag van de ouders luidt: goed leren voorlezen. Ze spreken zelf eigenlijk al best goed Nederlands, maar het voorlezen in het Nederlands vinden ze lastig. Wat is de juiste intonatie, hoe “lees” je leestekens, etc.  In december gaat M. naar school, 2 x in de week gaat ze naar de crèche waar ze haar woordenschat alvast kan uitbreiden. Terwijl wij zitten te kletsen, wordt M. steeds losser en laat ons graag haar beer en boekjes van Nijntje zien. Ze heeft er duidelijk zin in en dit werkt aanstekelijk, ik denk dat die 20 weken voorbij zullen vliegen. Ik bof volgens mij met dit gezin. Met de belofte de volgende keer mooie boeken voor haar mee te nemen, nemen we afscheid.