Tag archieven: corona

Diversen

Gemis

 

Dit is de grote vrijheid
je mag zeggen wat je denkt
niet dat het iets uitmaakt
met hoeveel je ook bent
ze doen toch wat ze willen
al moet de hele boel vergaan
lief, trek iets moois aan
want we gaan
dansen dansen dansen
dansen(3X)
op de vulkaan
straks is het verboden
of te laat om nog te gaan

Tekst: Huub van der Lubbe
Muziek: Hans van der Lubbe, Antonie Broek

God, wat kan je sommige dingen toch missen….

Vanavond zat ik wat schrijfoefeningen te doen, gewoon, lekker uit de losse pols, in een schrift met pen, met de dagelijkse “schrijfingang” van Geertje Couwenbergh. Sinds januari  ontvang ik dagelijks een mail van haar met een “schrijfingang”, zoals ze dat zelf noemt. Leuke manier om je schrijfspieren te trainen, wakker te schudden of gewoon omdat het lekker ontspannend is. Ik moet bekennen dat ik flink wat dagen achterloop, maar who cares?

Op de achtergrond muziek van mijn playlist op  Spotify en schrijven maar. Heerlijk. Kan altijd, zeker in deze tijden van de avondklok.  En uiteraard, in mijn lijst komt natuurlijk ook De Dijk wel een paar keer voorbij. Wie mij wat langer kent,  zal dat niet verbazen. Voor corona, heb ik ze regelmatig gezien in Gigant, zo vaak, dat ik , bij het bestellen van de zoveelste kaarten wel eens heb gedacht, “Zal ik het niet een keer overslaan, we hebben ze nu toch wel gezien?” Ik kan mij er momenteel niets bij voorstellen, overslaan, doe even normaal!! Ik zou er ik weet niet  wat voor over hebben om morgenavond in de popzaal van Gigant te kunnen staan, met een paar honderd man en vrouw om mij heen, stevig op elkaar gepropt, er kan nog meer bij,  ja, zelfs die enkeling die vergeten is om deo op te doen en wild om zich heen staat te zwaaien met klotsende oksels, wat maakt het uit?!

Ik wil dansen, dansen, dansen op de vulkaan
Straks is het verboden, of te laat om nog te gaan!

Vroeger dacht je wellicht, bij het horen van die zin, verboden, pfff, hoezo, zou dat ooit worden verboden, hier in Nederland?  Nou, inmiddels weten we wel beter.

Omdat een digitale concert ervaring  momenteel altijd nog beter is dan niets, ben ik op zoek gegaan naar live opnames en kwam ik, hoe leuk!!, deze Full Concert opname van een concert in de Melkweg te Amsterdam in 2000 tegen en kreeg bij het kijken en luisteren  ervan toch een beetje het gevoel weer even tussen het publiek te staan. Ook al zat ik achter mijn laptop, met een glas bier op tafel en een kat op schoot.  Ik lag er in ieder geval weer eens ouderwets laat van in mijn bed, net echt. En morgen?  Morgen word ik Wakker in een vreemde wereld, wat gebeurt hier allemaal?

Met dank aan de mensen bij Maxazine.nl  die deze concert belevenis  mogelijk hebben gemaakt. Klik hierboven of hier  op de groene tekst, kijk, luister en geniet!
Diversen

Dodenrit

Wat hebben drs. P. en André van Duin met elkaar te maken? Op het eerste oog niets, maar vandaag zorgden ze beiden voor een glimlach op mijn gezicht. Door een lichte corona geveld, zat ik in mijn quarantaine kamer en luisterde met interesse naar de berichten over de verwachte sneeuwstorm die inmiddels over ons land raast. Ik houd ervan, de natuur op zijn sterkst, we kunnen van alles willen, maar zullen ons erbij neer moeten leggen dat het een weekend zal zijn, anders dan anders. Met mooie plaatjes in het verschiet, dat wel, maar ook zullen er ongetwijfeld beelden van sneeuwleed aan ons voorbij trekken.

Een bijpassend nummer doorspekt met sneeuwleed, wie kent het niet, is het nummer “De dodenrit” van drs. P. ” Trojka hier, Trojka daar, moeder is de koffie klaar“. Sneeuw, extreme kou, afzien, keuzestress, spanning, en een flinke dosis humor, het zit er allemaal in, en als kind  vond ik het al een geweldig nummer.  Met een beetje kinderlijke fantasie waande je je op de slee, en hoopte je dat jij genoeg talent zou bezitten om niet van de slee te worden gegooid.

Nu, midden in de coronapandemie, struikelen we steeds meer over berichten over wie er het eerst gevaccineerd moeten worden, en zodra je daar over nadenkt bemerk je dat ook jij inmiddels wellicht toch een voorkeur hebt. De kwetsbare ouderen, die ondanks hun beperkingen nog niet klaar zijn met hun leven, het oververmoeide zorgpersoneel, dat kampt met burn out klachten, of toch die politieambtenaar die zijn gezinsgeluk in de waag stelt voor een paar relschoppers, de ambulancebroeders die maar heen en weer blijven rijden, als ze niet eerst wat naar hun hoofd gegooid krijgen, of de onderwijzers, die maandag ” gewoon” weer in de frontlinie worden gezet, of toch juist de jonge, fysiek sterkere generatie, die hun toekomst steeds meer in rook zien opgaan voor ze er überhaupt aan begonnen zijn? En wat te denken van al die anderen die op een wachtlijst staan, voor een niet minder belangrijke operatie. Wie geven we het eerst weer wat “speelruimte”, en wie gooien we met het nemen van die beslissing daardoor gevoelsmatig misschien toch wel voor de wolven? Weet jij het?

Als je het al denkt te weten, dan spreek je dat niet uit want dat klinkt zo fout, want beslissen over leven en dood, daar probeer je zo ver mogelijk van af te blijven. Want wat geeft jou het recht? En ondertussen bevinden we ons met zijn allen meer en meer in een dollemansrit, opgejaagd door corona, een grote boze wolf. Trojka hier, trojka daar, geef mij die injectie maar!

Ons geduld wordt zwaar op de proef gesteld, We proberen zoveel mogelijk weg te duiken van de wolven en proberen ons voor te stellen dat er ooit weer betere tijden zullen komen. Waarin je je weer vrij van A naar B kan verplaatsen, in overvolle bussen, vliegtuigen, en treinen stapt en je blij zal zijn dat je je weer op een gezonde manier kan ergeren aan luid bellende medereizigers, die niet door hebben dat ze in een stiltecoupe zitten. Weet je het nog? Ja, daar maakten we ons nog niet eens zo heel langgeleden wel eens druk over…..pff, mag die tijd alsjeblieft weer terugkomen? Eens kijken hoe snel we ons dan weer lopen te ergeren of zouden we toch wat hebben geleerd, de afgelopen maanden?

Mijn moeder lag onlangs in het ziekenhuis, en om de eenzame uurtjes op haar kamer wat te veraangenamen, ben ik filmpjes van André van Duin gaan doorsturen, die ze via haar tablet kon bekijken. Vroeger bleef je daar voor thuis op de zaterdagavond, met een zelfgemaakte tompouce lag je op het kleed voor de tv en kwam je niet meer bij van het lachen . Heerlijk. Het bleek dat er genoeg beeldmateriaal bewaard is gebleven. En dat ze nog steeds dezelfde uitwerking op ons hebben. Tranen over de wangen, ook de shots van het publiek zijn heerlijk om naar te kijken. Ook nu ze weer thuis is, blijf ik ze doorsturen. Ik kwam de opname ” André van Duin, Trein naar Groningen” vandaag tegen en hij past nog prima in het tijdsbeeld dat ik hierboven heb geschetst, dat van die volle trein met de nodige irritatie over een ietwat uitbundige medereiziger. Ik heb er hard om moeten lachen, even geen wolven hijgend in mijn nek, en zo was de link tussen drs. P en André van Duin ineens gelegd.

Al dreigen de wolven je in te halen, vergeet niet af en toe te lachen. Dus kijk en geniet!

 

 

Credits foto: https://pixabay.com/nl/users/wikiimages-1897/

 

 

 

Diversen

Barcelona

Barcelona, tot voor kort een zeer populaire vakantiebestemming voor velen. De eerste keer dat ik deze stad bezocht is al weer 24 jaar geleden. Net bevallen van de eerste, viel ons bezoek in het Paasweekend en dus gingen we ervan uit dat het “wel wat drukker zou zijn dan normaal“. Maar in mijn herinnering was het toen nog prima te doen.

Tijdens ons tweede bezoek, in 2013,  kende Park Güell nog geen entreepoorten en was in zijn geheel gratis te bezoeken.  Het was gezellig druk, maar nog steeds goed te doen.

Hoe anders was dat in 2017….Die zomer verbleven we met onze twee jongste kinderen op een camping in Pals. We besloten Barcelona nog één keer te bezoeken. Nu met ons vieren en voor de verandering zouden we de stad deze keer per fiets gaan “verkennen”. Na een relaxte treinrit, melden we ons vol goede zin op de afgesproken locatie bij onze gids, die ons uiteraard de verschillende hotspots van de stad zou laten zien en hopelijk nog wat bonusmateriaal. Uiteraard ontbrak het stadspark Park Güell niet.

Wikipedia leert ons dat “Een stadspark een park is met als voornaamste doelgroep bezoekers en recreanten uit de stad waarin het park is gelegen. Stadsbewoners komen er om van rust te genieten en ‘energie te tanken“. Ik kon mij op de dag van ons bezoek in 2017 niet aan de indruk onttrekken dat er ook maar één stadsbewoner met dit doel naar het park was gekomen. Verhitte toeristen stonden in dikke rijen opgesteld om het plateau met de fraaie mozaïekbanken te betreden, om zo bij helder weer, te kunnen genieten van het uitzicht over de stad. Waar dit een jaar eerder nog gratis was, moest je er inmiddels voor betalen. Het plateau was grotendeels afgezet met een lint, waarschijnlijk voor onderhoudswerkzaamheden. Het gaf pijnlijk aan hoezeer deze stad en haar bewoners langzaamaan bezwijkt  onder de enorme bezoekers aantallen. 

We besloten dat deel van het park te laten voor wat het was, en toen we onze fietstocht weer vervolgden, viel het op dat menig bewoner zeer geïrriteerd op ons fietsers reageerde. Vaak ook verbaal.  Schril contrast met het beeld dat ik tot nu toe had van de gemiddelde Spanjaard/Catalaan.  Maar ik kon het ze eigenlijk niet kwalijk nemen. Wat voor ons een “lekker dagje weg van de camping” was, was voor hen de zoveelste dag uit een veel te lange hete zomer met een overkill van passanten in de door hun zo geliefde stad.  Niet voor niets verruilen vele Spanjaarden in de zomer hun woning in de grote stad voor een seizoensplaats op een nabij gelegen camping. Weg van de hitte en de mensenmassa’s.

Om verder geen irritatie op te wekken (met enkel mijn aanwezigheid), probeerde ik zo onopvallend mogelijk en met respect voor de bewoners en hun stad, achter onze gids aan te fietsen. Een naar gevoel van “je ergens teveel te voelen” bekroop me. Ik wenste dat ik niet zo duidelijk herkenbaar was als toerist, maar dat was met mijn Hollandse hoofd en lange lijf onmogelijk. Onze gids beaamde dat de stad overduidelijk een stuk drukker was geworden. Van 250.000 bezoekers naar 25 miljoen! bezoekers per jaar. Merendeel van deze bezoekers komt in de periode April – September, dus tel uit je ” winst”. Hij vertelde dat de stad, voor de komst van de OS in 1992,  ruim twee keer zo klein was geweest.  Maar de infrastructuur werd flink aangepakt, nieuwe wijken werden aangelegd en door de “mindere” wijken zoals de Ramblas ging een flinke bezem.

Tijdens de opening van deze spelen, klonk het loflied “Barcelona”. Al in 1987 door Freddie Mercury op verzoek van Montserrat Caballé geschreven.  Behalve een loflied was het ook een oproep om “De poorten te openen voor de wereld”. “Leef! Barcelona!” Zo klinkt het in het laatste couplet. Deze oproep heeft zijn uitwerking niet gemist. Barcelona heeft overduidelijk op een aantal punten flink geprofiteerd van de komst van de OS, maar heeft hiermee ook aan authenticiteit ingeleverd. Iets wat je niet zomaar meer even terugdraait.

Tijdens onze fietstocht werd ik met het uur nieuwsgieriger naar het Barcelona van ver voor de Olympische spelen. In het bijzonder naar de periode waarin Gaudi nog persoonlijk langs de deuren ging om geld in te zamelen om de bouw van zijn Sagrada Familia voort te kunnen zetten. Hoe anders zal het straatbeeld er toen hebben uitgezien. De stadsparken slechts gevuld met stadsbewoners, zoals oorspronkelijk bedoeld.

Nog geen week na ons bezoek, op 17 augustus 2017 werd Barcelona getroffen door een terreuraanslag. Een actie die op een vreselijke manier duidelijk maakte hoe kwetsbaar de stad is. En nu, terwijl men wellicht dacht dat het niet erger kon, komt de Coronacrisis daar nog eens overheen.
Spanje heeft al overwogen om deze zomer alle buitenlandse toeristen te weren. Wie had dat ooit kunnen bedenken, ja, misschien heeft een enkele inwoner van Barcelona ooit stiekem wel gehoopt zijn stad weer eens voor zichzelf te hebben. Maar vast niet op deze manier. Afgelopen weekend mochten Spaanse kinderen onder de 14 voor het eerst sinds half maart! weer naar buiten. In Barcelona gingen velen van hen naar de Sagrada Familia. Ik snap dat. Want als er één bouwwerk op deze aarde symbool staat voor het hebben van een hele lange adem, dan is dat wel de Sagrada Familia. En in deze tijden geeft dat wellicht hoop.

Diversen

Heel Holland…..

2 reacties

Sinds de Corona crisis, koken we thuis per toerbeurt, en op woensdag kook ik. Geinspireerd door Ramon Brugman, als chefkok te zien in het programma “Binnenste Buiten“, koos ik deze week voor zijn recept van Turkse pide met cacik. Zag er op TV heerlijk uit, niet al te ingewikkeld en extra lekker/leuk door het zelfgemaakte deeg. Leuk klusje voor als je zoveel mogelijk binnen moet blijven.
Bloem, gist, suiker, (Turkse)yoghurt, tomaat, paprika, gehakt, ui, komkommer, verse kruiden, sla, citroen, tomatenpuree, sambal, knoflook, eitje, zout & peper. Zaken die wij op een doorsnee dag eigenlijk altijd wel in huis hebben, en inderdaad, ik greep alleen mis bij de bloem & gist.
Dus de fiets gepakt en even naar de super. Voor 1 pak bloem en wat gist, hoe moeilijk kan het zijn? Vijf minuten, hooguit, dan zou ik weer buiten staan.
Er had een lampje moeten gaan branden. Vorige maand stond ik na de eerste massale hamsterwoede tenslotte ook voor een lege pallet. Zouden die hamsteraars van toen inmiddels weten, dat er in bloem, na verloop van tijd, beestjes kunnen “ontstaan” en dat het aanleggen van grote voorraden voor thuisgebruik wellicht dus niet zo handig is?
Ik ging ervan uit dat er inmiddels wel weer genoeg bloem in de schappen zou liggen, maar dat viel tegen. Gelukkig was de redding nabij en wel in de persoon van Robèrt van Beckhoven. Achterin het verder vrijwel lege schap van de AH, lachtte hij mij vanaf een tiental pakken “Meesterlijke Broodbloem, bij Robèrt“, toe. Nooit geweten dat ik zo blij kon worden bij het zien van een pak bloem.
Dr. Oetker bleek de vraag naar gist ook niet meer aan te kunnen, dus bij de lokale bakker, behalve een brood ook wat verse gist gehaald. Samen met de Meesterlijke broodbloem van Robèrt, kon dit toch alleen maar een topresultaat opleveren?
Het maken van de Pide’s bleek inderdaad een leuk tijdsverdrijf. Waar Ramon het in zijn instructiefilmpje in 8,08 minuten fixt om het deeg te kneden, de vulling, cacik én een salade te maken, doe ik hier wel wat langer over. Als ik de snelheid van zijn snijtechniek probeer te evenaren, kost mij dat bijna een paar vingers. Meer hakkend dan snijdend verdwijnen de ingredienten in de kom. Ik snap nu wel gelijk de waarschuwing op de website bij het recept, dat “het (na)maken van dit product op eigen risico is waarvoor de KRO-NCRV geen aansprakelijkheid aanvaardt”.
Het aanrecht verandert al snel in een slagveld, maar het helpt om even te ontsnappen aan het alles overheersende Corona nieuws. Het koken onder leiding van Chef kok Raymond, muzikaal begeleid door de muziek (lekker hard, sorry buurtjes) van BLØF , bleek voor mij een gouden combi.
Zonder te willen opscheppen, de Pide’s smaakten hemels. Dus, mocht je als hamsteraar dit nu lezen en met een overschot aan bloem en gist zitten, dan is dit wellicht een leuke manier om er vanaf te komen, voordat de beestjes van zich laten horen.