Stilte coupe, de eerste keer dat ik erin zat, had ik niet door dat ie überhaupt bestond, zat lekker te kletsen met mijn zus, vond het al zo vreemd dat iedereen ons aankeek. Daar is de mens goed in geworden, met lichaamstaal je ongenoegen duidelijk maken.
Nieuwsbeelden maken dat het lijkt of we steeds meer terug gaan naar de tijd van de eerste homosapiens, we schreeuwen en stampen er op los als als we ons ongenoegen willen laten zien. En zelfs als we blij zijn, molesteren we tegenwoordig graag dingen.
Stilte, terwijl je je bewust bent van de aanwezigheid van anderen om je heen , thuis, of in die stiltecoupe, is een hele andere stilte dan de stilte als je ergens echt alleen bent. Gewild of ongewild.
Ik kan op zijn tijd zeker wel genieten van stilte, ik laad mij er in op. Maar vandaag kwam de stilte bij mij binnen, in al zijn kracht en heftigheid. Als een stille orkaan. Stilte is net als muziek, krachtig genoeg om je te doen breken, maar hoera! ook om weer op te staan. Waar je als een lege kapstok, allerlei gedachten ,emoties, aan op kan hangen. Dus ben je geneigd om die stilte te doen verdwijnen, je zet wat muziek op of doet je tv aan, niet geïnteresseerd in wat er op staat. Als er maar iets van omgevingsgeluid de ruimte vult.
Geveld door een keelontsteking , ben ik begonnen in het boek ” De hand die niet loslaat”, van Lennie de Man. Langgeleden heb ik haar per toeval (of toch niet Lennie?) ontmoet , in de periode dat ik was begonnen met mijn blog. Ze vertelde mij dat ze teksten redigeerde, de link was gelegd. Ik bleef haar volgen op FB, en toen ik las dat ze haar eigen boek had uitgegeven, twijfelde ik geen seconde en bestelde gelijk een exemplaar.
De eerste hoofdstukken gelezen, werd ik geraakt door haar bijzondere levensverhaal, een enorme portie veerkracht , vechtlust en ja, ook ik geloof zeker dat er meer is tussen hemel en aarde. In het begin deelt ze een mooi gedicht van Herman van Veen, waarvan je achterin bij ” Woord van dank” , leest hoe bijzonder het is dat dit hier gebruikt mag worden.
Ben ik de enige, die altijd eerst de laatste bladzijden van een boek leest, voor ik er überhaupt aan begin? Alsof dat een voorbode is, van hoe goed de rest zal zijn? Ik werd in ieder geval nieuwsgierig naar de rest.
Het lezen geeft rust in mijn hoofd, gemaal van de afgelopen twee weken verdwijnt langzaam wat op de achtergrond. Ik steek een kaars aan, voor de mensen die worden gemist en de mensen door wie ze worden gemist. Ik schrijf een blog.
En ik laat de stilte de rest doen.
