Zodra de eerste kerstkaarten in de winkel lagen, besloot ik er dit jaar weer eens werk van te maken. Ik kocht 2 dozen, een voorzichtig begin.
Na een roerig 2021, waarin ik zelf vaak verrast ben met een kaart in de bus, kreeg ik zin om er weer eens ouderwets voor te gaan zitten. Tot voor kort nog niet de rust dan wel de tijd voor gevonden om ze te schrijven, maar dit weekend dan eindelijk begonnen. Glas wijn erbij, muziek op de achtergrond en schrijven maar.
De eerste exemplaren gingen nog wat stroef, de schrijfspieren heb ik al iets te lang naar mijn zin niet gebruikt. Dus dit was gelijk weer eens een mooie oefening. Bij de een nog een beetje zoekend naar de juiste woorden, bij de ander heb je het blanco papier zo vol. Na de eerste 10 kaarten, mijzelf afvragend, waarom een “Fijne feestdagen, liefs Jo” eigenlijk niet voldoende zou kunnen zijn. Nee, zo werkt dat niet, voor mij althans niet. Niet na het afgelopen jaar.
Mijn adressenboekje is, aan de namen die er in staan te zien, al meer dan 30 jaar oud, en al lang niet meer up- to- date. Ooit eens begonnen om alle adressen in mijn computer te zetten, maar net zo snel weer mee gestopt, Handgeschreven, verzameld in een boekje, voelt nou eenmaal beter. Terwijl ik er doorheen blader, roepen de namen al snel herinneringen op en trekt er in slechts enkele luttele minuten, zomaar een groot deel van mijn leven aan mij voorbij. Zo vlak voor de feestdagen ,de aanstaande jaarwisseling en de nieuwe lockdown, raakt het mij meer dan gedacht. Ik laat het maar gebeuren. Zijn die kaarten daarvoor ook niet bedoeld? Even pas op de plaats, stilstaan bij wat is geweest en met aandacht en liefde voor een ander een persoonlijke boodschap op schrijven. Zouden we meer moeten doen. Om zo, al schrijvend, de minder leuke dingen van het oude jaar, lekker van je af te schudden en de mooie dingen en mensen die ook op je pad zijn gekomen, te koesteren.
Bij het lezen van de namen kwam ik ook namen tegen van mensen die inmiddels niet meer onder ons zijn. Het is waarschijnlijk een van de redenen waarom ik dit boekje nog niet heb ingeruild voor een nieuw exemplaar. Het voelt alsof je dan ophoudt met ze te herinneren. Of namen van mensen die lang geleden een rol in je leven hebben gespeeld, maar uit beeld zijn geraakt. Dat gebeurt nou eenmaal, maar toch bewaar je de gegevens, want je weet tenslotte maar nooit. Of mensen die in hun leven al zo vaak verhuisd zijn dat ze door de jaren heen een hele bladzijde in beslag hebben genomen. Het staat allemaal in dat kleine boekje, als een soort naslagwerk waar je, zo blijkt, met gemak het verhaal van je leven aan op kunt hangen. Aan iedere naam hangt weer een ander, eigen, uniek verhaal.
Vind ik een adres niet, dan scroll ik op mijn telefoon door oude appberichten in de hoop een oud “Wij zijn verhuisd! “ bericht terug te vinden. En al schrollend door die berichten merk ik dat er een schat aan herinneringen op mijn telefoon staat en hoe leuk het is om ze weer eens terug te lezen. Weer te ervaren wat het effect op je was, toen je ze voor t eerst las. En dan heb ik het natuurlijk niet over de berichtjes van ” Mam, wat eten we vandaag?” Ook leuk, maar ik bedoel de berichtjes natuurlijk met wat meer diepgang. Met de een app je bijna dagelijks, de ander wekelijks en weer een ander af en toe. De frequentie zegt echter helemaal niets over de waarde van het bericht, de inhoud des te meer. Om maar niet te zwijgen over berichtjes uit onverwachte hoek. Zo leuk en met zoveel effect.
Ik ga op zoek naar een nieuw adressenboekje. De oude zal ik blijven bewaren, voor de redenen die ik hierboven heb genoemd. De nieuwe zal hopelijk weer worden aangevuld met nieuwe namen en adressen, zo hoort het nou eenmaal te gaan met adressenboekjes.
