Ik kan er maar niet aan wennen, het treurige beeld van de twee overgebleven Optimisten met daarnaast het rode voetstuk mét rode voet, als stille getuige dat ze oorspronkelijk met zijn drietjes waren.
Wat maakt het toch dat ze steeds maar weer mikpunt van vandalisme zijn? In 2008 en 2012 werden ze flink beschadigd én weer gerepareerd. Vervolgens schonk Hanspeter Nagtegaal ze in 2015 aan Orpheus vanwege het 50 jarig bestaan, ervan uitgaande dat ze, eenmaal met water omringd “hufterproof” zouden zijn.
Dit ging een tijd goed, maar na de vorst van afgelopen maand, waarbij het water ijs werd, ging het fout.
Eerst sneuvelde er een arm. Dit zette blijkbaar aan tot meer geweld en een paar dagen later, lag de rode Optimist met zijn gezicht op het ijs en nog wat later, was hij van zijn voetstuk gehaald en in geen velden of wegen meer te zien.
Het maakt mij boos en eigenlijk mis ik hem wel een beetje. Ze horen daar gewoon met zijn drietjes in die vijver te staan. Ze staan symbool voor vaderlandse trots, balans, openheid, optimisme, samenwerking en harmonie. Juist die ingrediënten die onze samenleving nu zo hard nodig heeft. Optimisme stralen de overgebleven twee nog steeds uit, (misschien nog wel meer dan ooit), maar wel met een treurig randje. Inmiddels staan ze nu zonder dat dat ooit de bedoeling zal zijn geweest, ook symbool voor zinloos geweld.
Het is stil rond de verdwijning, ik kan in ieder geval niets vinden in de media. Vreemd, als we het maar niet gewoon gaan vinden dat dit gebeurt. Zo zinloos.