Vorig jaar December, op mijn nieuwe eigen stek, schreef ik mijn laatste blog. De aan de verhuizing voorafgaande periode, gaf genoeg stof tot nadenken, en je zou dus zeggen, vast ook genoeg stof tot schrijven.
Maar alles wat ik in de afgelopen periode zou hebben willen schrijven, viel onder de noemer “TE“. Te zwaar, te privé, te verdrietig, en ja, ook te blij. Want, geloof het of niet, ik heb mij het afgelopen jaar zelfs wel eens afgevraagd wanneer je na een scheiding weer blij mag zijn? (Met name van jezelf).
Inmiddels weet ik, gesteund door gesprekken met vrienden en familie, dat daar natuurlijk geen termijn voor staat. Er waren veel “eerste keren” waar ik doorheen moest, en er zullen er ongetwijfeld nog vele volgen. Flarden van herinneringen aan een gezinsleven dat er niet meer is, ze komen op de vreemdste momenten, vaak onaangekondigd, voorbij. En dat is prima. De vele mooie momenten zal ik blijven koesteren.
Maar, terugkomend op mijn “writersbloc”, het gemis van het creatieve spel om spontane plop-ups in je hoofd om te zetten naar een stukje tekst, dat bleef. Lekker van je af schrijven om daarna als een schooljuf in je eigen tekst te gaan schrappen en het te herschrijven. Net zolang tot het voor je gevoel lekker ” bekt” en het geschrevene goed genoeg is om het online te delen.
Al meerdere keren overwogen mijn abonnement bij WordPress op te zeggen, maar dan zou dit blog met de niet voor niets gekozen naam, “plan-plan ” voltooid verleden tijd zijn, en dat voelde niet goed. Want wat blijft er te dromen over als je geen plannen meer maakt?
Inmiddels ben ik 2 jaar verder na de scheiding, woon ik een jaar op mijn nieuwe stek, en heb ik weer vlinders in de buik. Ik heb getwijfeld of ik dat hier zou noemen, maar ik heb besloten om met die twijfel te gaan stoppen.
Genoeg om over te schrijven dus. Ik zou inmiddels een blog kunnen schrijven over het leven in een klein dorp over de IJssel, te weten Vasse. Ik had er nog nooit van gehoord, ze hebben het in ieder geval goed weten te verbergen. Vasse, waar iedereen elkaar lijkt te kennen. Waar ze altijd wel weer een reden hebben voor een feest, vaak met bier, in mijn beleving soms best veel bier. Maar ja, ik ben dan ook niets gewend, ik drink bier als wijn, 2 a 3 glazen, daar doe ik met gemak een hele avond mee. Maar waar, in mijn ervaring, als men een biertje teveel opheeft de avond gewoon “onmeunig” gezellig blijft. Waar iedereen lijkt te roken. Waar men de mentaliteit van de grote stad maar wat graag buiten de deur houdt, maar waar je met open armen welkom wordt geheten, als je maar normaal doet. Waar goed “noaberschap” nog heel gewoon is. Waar men soms nieuwsgierig was naar die lange blonde met dat busje, en waar die lange blonde zich inmiddels al best thuis voelt, zodra ze bij Almelo de snelweg achter zich laat om met 80 km per uur steeds dieper het Twentse land in te rijden. Een charmant deel van Nederland waar de bewoners te boek staan als best wel een beetje eigenzinnig, nuchter en met veel droge humor. Met een dialect dat mijn wenkbrauwen nog vaak doet fronsen.
Streek ook van de (protest) boeren, de eerste keer dat ik er een vlag ondersteboven zag hangen, wist ik nog niet van het protest en dacht dat ze daar echt krankjorum waren…maar ze waren waarschijnlijk gewoon de eerste die de vlag zo hingen. En zo kan ik nog wel even door gaan, maar dat komt wellicht een andere keer, ik heb de schrijfdrempel genomen, en zie hier, weg “writersbloc”, met schrijven is en blijft het , je moet “gewoon” beginnen. Of zoals ze in Twente zeggen: t Löp wa lös!