“Hoe sterk is de eenzame fietser die kromgebogen, over zijn stuur tegen de wind, zichzelf een weg baant……”
Tijdens de achtenveertig! haarspeldbochten op de Stelvio heb je alle tijd om over het antwoord op die vraag van Boudewijn de Groot na te denken. Ruim drie en een half uur in mijn geval. En dan heb ik het nog niet over de terugweg, want via Zwitserland richting onze camping kwam daar nog een kleine twee uur bij op. Eenzaam? Geen moment. Sterk? Ja, iedereen die ik vandaag die berg heb op (en af) zien gaan, straalde kracht uit. Een gevoel van, “Ik weet dat het niet makkelijk wordt, maar het zal mij lukken!”
Auto’ s met dagjesmensen, auto’ s met snelheidsduivels, motoren met teveel PK’s en teveel testosteron in de bestuurders om zich veilig langs die omhoog kruipende fietsers te manouvreren. Een held op rollerskies, en een ploeg van Lotto Soudal compleet met volgauto’ s. Genoeg te zien dus.Tijdens een pauze in een van de bochten, keek ik over het stenen muurtje naar beneden en stond oog in oog met een reuze bergmarmot. Make my day.
Na verloop van tijd heb je dan eindelijk de drie eerste haarspeldbochten gehad en na lange tijd doemt daar “ineens” het beeld op dat je herkent van je speurtocht op Google naar informatie over en beeldmateriaal van de Stelvio.
Even zakt de moed je in de schoenen, want op de weg staat met verf geschreven dat je nog zeven kilometers te gaan hebt, en dat met nog zo’n kleine twintig haarspeldbochten in het verschiet…
Maar daar klinkt spontaan het ” Alles komt terecht, we zijn er nog niet, maar we zijn onderweg” van De Dijk in mijn hoofd. Tijd om nog eens goed op de fiets te gaan zitten en vooral te blijven genieten van het prachtige decor waarin ik mij begeef. En om, nu de vermoeidheid parten gaat spelen, vooral in de bochten voorbereid te blijven op mogelijke tegenliggers, die in hun euforie maar een ding willen, zo hard mogelijk weer naar beneden.
Het laatste stuk lalde Guus Meeuwis in mijn oor, ” Het dondert en het bliksemt en het regent meters bier, het is dus pompen of verzuipen, da’ s de enige manier. Om de juiste koers te varen met de wind in onze rug, geniet met volle teugen zulk een dag komt nooit meer terug, la la, la la la la la la…” etc. Met een smile van oor tot oor kwam ik uiteindelijk, moe maar super voldaan boven. En dat van die meters bier? Dat is helemaal goed gekomen.