Mork , zie vorige blog, bleek Pedro te heten. Die s’ ochtends bij het gedag zeggen met een brede glimlach het schuifraampje van zijn ietwat gedateerde receptiegebouwtje openschoof. Het deed mij terugdenken aan de tijd toen je als kind winkeltje speelde, alleen dit was toch echt voor het echhie.
Niks wees erop dat hij vaak dronken was of nijdig tegen kinderen zou kunnen doen. Misschien omdat die er niet waren, maar toch, van mij kreeg hij, bij daglicht althans, het voordeel van de twijfel.
Maar ik moet bekennen dat ik, toen het eenmaal donker was, de avond ervoor toch wel een paar keer heb gecontroleerd of de bus wel hermetisch was afgesloten. En heb ik na achten geen verjaardagsneut meer gedronken, want ik wilde er deze keer s’nachts echt niet uit.
En ik beken; heb zelfs de naam en het adres van de camping opgeschreven, mocht ik de hulptroepen s’nachts nodig hebben omdat er iemand om mijn bus zou lopen. Haha, nu lach ik er om, maar echt he?
Na het lezen van de recensies was mijn fantasie flink met mij aan de haal gegaan. Ik noem er een paar:
– ratten in de huisjes en het sanitair van de mannen
– eigenaar is een aangeschoten mafkees
– eigenaar is een zieke persoon
– verouderd en vies sanitair
– Pablo is erg agressief en 90 % van de tijd dronken en schreeuwt tegen de kinderen als ze te vaak in de speeltuin zijn
Dat dus. Het hielp niet dat ik in mijn uppie op een verder leeg veld tegen de rand van een weiland/ bos kwam te staan. Ik dacht lekker uit de wind, maar dat viel tegen. S’nachts waaide het flink, en ondanks de piep die ik normaal in mijn oor hoor, stond mijn gehoor nu op scherp en analyseerde ieder geluid. En dat waren er best veel. Ik besloot met mijn hoofd onder de dekens te kruipen, mezelf toesprekend dat ik op moest houden met die ongein, ik was tenslotte al 54. Gedraag je er dan ook naar. Het hielp en ik ben uiteindelijk rustig in slaap gevallen, al duurde het wel wat langer dan gehoopt.
Met flinke dorst maar lege blaas werd ik s’ ochtends wakker. De bus bevond zich gewoon op een campingveld in plaats van een plaatsdelict.
Zo zie je maar, die Google recensies, je moet er niet teveel waarde aan hechten. Ieder mens is anders, heeft andere verwachtingen. Je hoort vaak maar 1 kant van het verhaal. En je hebt nou eenmaal een klik of niet. Ratten, die heb ik gelukkig niet gezien. En ja, het sanitair, dat is echt verouderd, maar ik kon er de charme wel van inzien. Het maakt de overgang naar het naastgelegen prehistorische museum niet zo groot.
Bij het betreden van de doucheruimte doe je een stap terug in de tijd. 1 douchecabine, en 2 hokjes met een douchegordijn voor enige privacy. Het sanitair en de douchegordijnen waren (voor het oog in ieder geval) schoon, het water was warm tot heet, en in de spiegel zag ik mijn eigen spiegelbeeld. Prima camping dus.
Bij het gedag zeggen heb ik Pedro vriendelijk bedankt voor de ” nice stay” , en gezegd dat het een fijne plek was, en dat meende ik voor de volle 100 procent. Waarop ik vervolgens een visitekaartje van hem kreeg met de opmerking: ” Welcome to come back next year!” .
Zo kan het dus ook.