Ze kwamen ‘all the way’ from Tsjechië, toch best een eindje rijden. Jonge vrouw en man, zij had 2 kinderen en hij een Volkswagen T4. Een knalgele, alleen deze had geen uitklapbaar dak, en was niet ingericht als campertje, zoals de mijne. Maar die gele van hem had dan wel weer een goed lopende motor, en die van mij had die sinds februari helaas niet meer.  Had gedacht, gehoopt er zelf nog heel veel km’s mee  te gaan rijden. Zie  https://www.plan-plan.nl/volkswagen-wie-anders/   Helaas, het lot bepaalde anders.

Een “nieuwe” motor kopen en er in laten zetten, zou wederom een flinke investering zijn, niet wetende wat er nog meer aan zat te komen.  Na een periode van twijfel, won mijn verstand het van mijn gevoel en besloot ik hem, met flinke tegenzin,  te koop te zetten.
Biedingen ontving ik mondjes maat,  en soms zo laag dat ik dacht: ‘No way’.  En toen ineens kwam daar die reactie uit Tsjechië.  Na wat heen en weer geap, waarin ik zoveel mogelijk info en foto’s heb gedeeld kwam het bericht dat ze  die zaterdag langs wilden komen.

Eenmaal in Vasse, volgde een grondige check,  gevolgd door het vooraf al  ingecalculeerde afdingen en het verlossende ‘Deal’.   Het was een goede deal, voor een mooi bedrag,  maar wat voor mij niet minder belangrijk was,  was het enthousiasme dat ze met mij deelden voor de T4 in zijn algemeen.  Het voelde goed om met deze jonkies in zee te gaan. Het plan was om de motor uit zijn gele exemplaar in die van mij te zetten, want hij bleek monteur. Hoe handig.

Het flappentellen was leuk,  maar bij het overhandigen van de sleutel voelde ik ook een dikke traan achter mijn zonnebril. Gekscherend noemde ik de bus “My baby” en na een laatste kop koffie en het uitdelen van de laatste futiliteitjes en  wetenswaardigheden over het gebruik van de Bearlock en het openen van de koelkast (flinke klap  geven, maar hij werkt) , zwaaiden we ze uit.  Ik gun ze op hun beurt mooie avonturen en koester die van mij.  Pure nostalgie . Ze beloofden mij een foto te sturen vanaf hun vakantie adres , als alles goed ging, deze zomer nog, Italië was het plan. Ik had er gelijk een beeld bij. Verhitte kinderkoppen op de achterbank,  ijsjes uit de vriezer, ramen open, haren door de war, muziek op en gaan. Dat komt vast goed.

Sindsdien rij ik in de “Blauwe engel” van mijn pa. Na het overlijden van mijn moeder verdween voor hem het dagelijkse ritje naar het verzorgingshuis, eigenlijk het enige ritje waar hij hem met zijn 90 jaar nog voor gebruikte.  Zodoende mocht ik, bij gebrek aan een auto,  die van hem op mijn naam zetten. Tuurlijk is dat héél fijn, maar het blijft wennen, met name die lage instap,  en ik mis de grote schuifdeur (met dat onmiskenbare geluid, waarmee je op de camping bij nachtelijk toilet bezoek, voor je gevoel de hele camping wakker maakte). Ook is het wennen om rond te rijden in een auto met niet één maar twee elandenstickers op de achterklep🙈, een erfenis van de vakanties van mijn ouders. Door mijn moeders Parkinson moesten ze deze ritten veel te vroeg  opgeven. Het is een  terugkerend gemis geweest en nog steeds bij het zien van zijn “Blauwe engel”.  Voor  mijn pa,  pure nostalgie, en daar blijf ik dus maar vanaf, want ik snap nu des te meer, hoe je zelfs verknocht kan raken,  aan een gebruiksvoorwerp, zodra  er mooie herinneringen aan hangen.