Als kind liep ik, de avond voorafgaand aan Koninginnedag, in Leusden mee met de lampionenoptocht. Op de dag zelf werden de inwoners feestelijk gewekt door kinderen die met conservenblikken achter hun fiets door de straten reden. In de middag moedigden we “onze ome Daan” aan, die in een oude Daf meedeed aan de jaarlijkse autocross. Dit ging er in mijn beleving best heftig aan toe, opspattende graspollen, ronkende, stinkende auto’s, stoere mannen en het in de lucht hangende besef, dat het allemaal niet geheel ongevaarlijk was.
Tegenwoordig heeft ieder zichzelf respecterend dorp, tijdens Koningsdag een kleedjesmarkt, en oh wat hou ik ervan, in de rol van koper of verkoper, het is mij om het even. De weergoden hadden er gisteren ook zin in, op een enkele spat na bleef het droog in Apeldoorn.
Hoe anders was dat jaren geleden. De weersvoorspellingen beloofden die dag al niet veel goeds, maar de app van Buienrader bestond nog niet, en we besloten het er maar op te wagen, aan koopwaar geen gebrek en wat kon ons gebeuren, we hadden tenslotte een partytent bij ons. ’s Ochtends verliep de verkoop prima, ’s middags begon het hard te regenen, het leek of al het hemelwater van die middag Apeldoorn probeerde te verlaten via dat ene kleine putje, midden onder ons kleedje….De partytent hield onze spullen van bovenaf voor even droog, maar voor we er erg in hadden dreven onze spullen in het water, omdat het putje deze hoeveelheid neerslag niet aankon. De stratenmakers die het straatwerk hadden geleverd verstonden hun vak, de stenen waren mooi op afschot gelegd…..
Een ander jaar stonden we op een droge dag tegenover de ingang van CODA, en terwijl de mensen aan de overkant in een t-shirt met korte mouw hun waar stonden aan te prijzen, hielden wij de winterjas die dag maar aan, onze kant van de straat was de kant waar de zon zich weinig liet zien. Het kon de pret niet drukken, we hadden goed verkoopbare spullen, kinderfietsen, lp’s (waar ik nu achteraf nog steeds spijt van heb), kinderkleding, speelgoed etc. en een paar gloednieuwe groene Palladium’s die achteraf toch net een maatje te klein bleken. In de veronderstelling dat kenners daar vast nog wel wat voor over zouden hebben, gaf ik ze een prominente plaats, lekker vooraan, goed in het zicht.  Of het aan het model, de maat, of misschien toch de groene kleur lag, ik weet het niet, maar lange tijd werden de schoenen niet eens bekeken, laat staan opgepakt. Echter, een Turkse man in net (maat)kostuum zag er wel wat in. Na wat heen en weer geklets, begon het grote afdingen, iets waar ik geen kaas van heb gegeten. En zo kocht hij ze voor nog minder dan een prikkie. Was het omdat ze zo lekker zaten of omdat ze zo goed pasten bij zijn pak dat hij besloot ze gelijk aan te houden? Ik had werkelijk geen idee, maar het beeld van de man in zijn nette pak met de ietwat lompe groene trekking schoenen leverde mij genoeg plezier op om hem dat koopje te gunnen. Marktplaats moest nog worden bedacht, dus wat moest ik er anders mee? En daar heb je gelijk de gunfactor te pakken die voor mij die kleedjesmarkt zo leuk maakt. Mét de daaraan voorafgaande verkooppraatjes.
Een ander bijzonder object dat ik met veel plezier ooit heb verkocht, was een door mij zelf gemaakt “koeienpak”, eenmalig gebruikt tijdens de bruiloft van mijn broer. De koper was er maar wat blij mee, “voor tijdens carnaval”. Hij blij, ik blij.
Onze meest bijzondere kleedjesmarkt aankoop was die van onze eerste wandelwagen. Een echte klassieker, de “Rolls Royce” onder de wandelwagens werd hij genoemd, een originele Silver Cross. Klein detail, ik was niet eens zwanger, maar met al wel een kinderwens, zagen we hem staan en we wisten; die is voor ons! Om roddels en vragen te voorkomen, bedongen we met de verkoper dat we hem die avond, in het donker, op zouden halen. Vervolgens stalden we hem op zolder, de kinderwens kwam gelukkig uit, en met veel plezier hebben we de nodige rondjes gemaakt. Niet handig, wel erg leuk. Met toch wel een beetje pijn in ons hart, hebben we hem uiteindelijk wegens ruimtegebrek ook weer via de kleedjesmarkt verkocht, niet aan de opkoper die hem voor een schijntje wilde overnemen, maar aan een zwangere vrouw. Gevalletje gunfactor.
Die ene dag in het jaar, waarop we de vlaggen laten wapperen, de straten oranje kleuren en kinderen door de straat fietsen met hun zelfgemaakte mutsen en de stad in beslag wordt genomen door kleedjes en ander vertier, ik hou ervan en hoop dat deze traditie nooit verloren gaat.